Na het schrijven van het vorige verslag was het al 2.00 uur en onze tassen moesten nog worden ingepakt. Uiteindelijk dus maar wakker gebleven, tot de taxi ons om 4.00 uur kwam halen. Klaar voor weer 27 uur in de trein. Met een e-reader, een lonely planet en een paar lekkere biertjes zit ook deze tijd er zo op. Maar niet voordat we de grens van Rusland naar Mongolië gepasseerd hebben. Dit was nog wel een ervaring. Eerst werden onze paspoorten ingenomen en vervolgens stonden we 2 uur stil in een klein dorpje genaamd Naushki, aan de grens. Tijd speelt echter deze reis geen rol, dus we vermaken ons daar prima en kunnen snel de trein weer in. Op naar Mongolië. Ook in Mongolië staan we een tijd bij de grens te wachten en maken we kennis met verschillende mensen. Reizen in de trein is leuk!

Om 6.00 uur lokale tijd komen we aan in Ulaanbaatar, alwaar we direct opgehaald worden door Susan, onze goed Engels sprekende gids. Zij komt zelf uit de countryside van Mongolië, maar woont tegenwoordig in Ulaanbaatar. Zij kan ons dus een hoop vertellen over het land en de gebruiken. Na een goed ontbijt vertrekken we naar onze nomadenfamilie, alwaar we de komende 3 dagen zullen vertoeven. Na een lange en hobbelige weg over zandpaden en over eindeloze landschappen, komen we aan bij onze nomadenfamilie. Zij spreken geen woord Engels en daarom zijn we blij dat we onze Susan bij ons hebben. Aldaar aangekomen maken we voor het eerst kennis met Milktea, een drank bestaande uit verse koeienmelk, gekookt water en thee. Even wennen maar eigenlijk ook best wel lekker.

Vanmiddag gaan we paardrijden, maar de paarden zijn er nog niet en dus hebben we even tijd voor onszelf. We besluiten een wandeling te maken over het enorme uitgestrekte landschap. In eerste instantie willen we een berg oplopen, maar een rivier weerhoudt ons hiervan. In de verte zien we iets staan en we besluiten hiernaar toe te lopen om te kijken wat het is. Dit is onze eerste ervaring met onze enorme veestapel van onze nomadenfamilie. Hoe dichter we naderbij komen, hoe beter we kunnen zien dat wat we van een afstand zagen, in werkelijkheid honderden en honderden schapen en geiten zijn, uiteindelijk hoorden wij dat het er 1600 waren. Wat een bijzonder gezicht. We gaan er middenin staan en genieten van het uitzicht, stralend weer en om ons heen alleen blatende schapen en geiten in een oneindig groen berglandschap. Nadat we teruggelopen zijn staat onze lunch op ons te wachten. Onze eerste kennismaking met de Mongoolse keuken. We eten deze dagen wat de mensen daar ook eten en onze eerste maaltijd bestaat uit rijst met groenten en wederom de inmiddels welbekende Milktea.

Na even gerust te hebben gaat ons echte avontuur beginnen, we gaan paardrijden! In Mongolië is het niet gebruikelijk om de paarden een naam te geven, ze worden na enige tijd toch opgegeten. Voor ons een beetje vreemd, maar voor hun heel normaal. Echter wij wilden onze paarden toch namen geven, dus aangezien we in Mongolië zijn en we constant 'verrekte Mongol jonguh' (new kids) roepen, moeten we de namen wel eer aan doen. Dus Geert rijd op Richard Batsbak en Marleens paard komt van een andere nomadenfamilie (en is toevallig roodbruin van kleur) dus Marleen rijdt op Die Rooie uit Skijndel. Daarnaast was er nog een rood paard die we gedoopt hebben tot Die Rooie uit Gestel (het paard van onze cowboy die constant met ons meereed) en toen was alleen de grijze nog over (het paard van Susan). Een stevig paard dat als je hem berijdt heel lief is, maar die daarnaast niets van aanrakingen moest hebben. Susan kwam op het idee om het paard Grey te noemen, waarop Marleen op het briljante idee kwam om het Christian Grey te noemen (50 tinten grijs ?) Toen alle paarden voorzien waren van namen konden we gaan. Dat is wel even wennen, die Mongoolse zadels. Helemaal voorop het paard en de stijgbeugels hoog opgetrokken. Deze rit konden we nog even wennen en waren onze paarden met touwen vastgebonden aan onze gidsen. We reden dus zelf, maar als er iets zou gebeuren hadden zij het heft in handen. Een fijn idee. En wat is Mongolië een fantastisch land om paard te rijden. Uitgestrekte vlakten en een prachtig uitzicht. Na enige tijd kwamen we een andere nomadenfamilie tegen, die aan het verhuizen waren. In Mongolië is het gebruikelijk dat iedereen elkaar helpt, dus hadden we onze eerste kennismaking met het opdrijven van het vee. Geweldig, alle schapen, geiten en koeien moeten dezelfde kant op en zie dat maar eens voor elkaar te krijgen. Nu reageren de dieren hier heel erg op geluiden, dus HOTSJ HOTSJ roepen naar de dieren en proberen ze met z\'n allen in het gareel te laten lopen. Fantastisch om mee te maken. Ook met deze familie kennis gemaakt, zij waren erg blij met onze hulp. Na nog een eind rijden is het weer genoeg voor vandaag en gaan we terug voor het diner. Dit bestaat uit zelfgemaakte noodlesoep met kalfsvlees. Totaal anders dan het eten dat wij thuis gewend zijn maar lekker en vooral voedzaam, dat heb je wel nodig.

Na het eten even lekker in onze gertent (een specifieke Mongoolse tent waarin wij dus de komende nachten zullen slapen) gelummeld. Lekker lezen en niets doen. En toen werden we door onze Susan uit onze tent gehaald voor het grote spektakel van de dag, het binnenbrengen van het vee. De geiten en schapen slapen namelijk \'s nachts gewoon buiten, maar zij moeten wel in de buurt van de tent blijven. En hoe doen ze dat: door de kleine geitjes en lammetjes in een hok op te sluiten. De ouderen blijven dan automatisch in de buurt, want zij willen hun kroost beschermen. Een ideaal systeem, maar hoe krijg je dit in hemelsnaam voor elkaar? Nou eigenlijk vrij simpel. De kooi is groot en rond en al het vee wordt daar via één ingang ingedreven. Dus weer opjagen en met een hoop HOTSJ HOTSJ geroep zorgen dat zij allemaal door deze ingang gaan. En er mochten er geen ontsnappen. Een geweldig spektakel met een hoop geblaat. Eenmaal in het hok stond de vrouw des huizes met een stok bij de uitgang en controleerde welke schapen en geiten door mochten. De volwassenen mochten naar buiten en de kleintjes werden naar de buitenkant van de kooi gedreven, zij moesten blijven. Na enige tijd was het spektakel voorbij en zaten alleen nog de kleintjes in het hok. En toen mochten wij ze ook nog aaien en knuffelen. Wij en de twee kleine kindjes van de nomadenfamilie, een meisje van 8 en een jongetje van 7 (en onze Susan). Ontzettend schattig, al die lammetjes en babygeitjes, sommige pas een paar dagen oud. Daarna was het donker en dan is er vrij weinig meer te doen, want afgezien van 1 spaarlamp is hier verder geen elektriciteit, dus als het donker is, is de dag afgelopen. Op naar de volgende dag. We worden wakker gemaakt met een ontbijt, waar we beiden even aan moesten wennen. Milktea, die we inmiddels al kenden en een melkachtige substantie die zij boter noemden, gemaakt van de velletjes van verse melk en broodjes. Deze velletjes doe je vervolgens in de Milktea, waarna je het kan opdrinken. Op zich was de smaak niet eens verkeerd, het was vooral de textuur waaraan we moesten wennen. Zoals wij het gekscherend noemden, brokkeltjes melk. Het voelt in je mond aan als een pak melk dat een week over datum is. Heel vreemd dus. Gelukkig was de smaak niet verkeerd dus dit maakte veel goed.

De volgende dagen verliepen niet veel anders dan deze eerste, ontbijten, paardrijden, lunchen, paardrijden, vee opdrijven en slapen. Alleen op de tweede dag werden we verrast door nieuws: er was een nieuw geitje geboren! En lief en schattig dat die was! Tussendoor veel rusten en lezen en koeien knuffelen, wat een heerlijk relaxed leven. Waar we wel even aan moesten wennen was het gebrek aan lichamelijke hygiëne, stromend water hebben ze hier niet en de toilet was ergens buiten waar je maar een plekje kon vinden. Maar wat is dit heerlijk, je hoeft niets en tijd speelt geen enkele rol. Onze nomadenfamilie had eigenlijk niets, maar door het vee en de tent waarin ze sliepen hadden zij alles wat zij nodig hadden. De enige luxe die zij zich konden veroorloven was een kleine tv die werkte op een batterij en een oplader voor telefoons en dus ook mobiele telefoons. Verder helemaal niets en toch waren zij compleet tevreden. Leuk was ook om te merken, dat met het verstrijken van de tijd het contact beter werd, wij werden uitgenodigd om bij hen in de tent te eten en hadden via onze gids, die optrad als vertaler, toch een erg leuk contact met elkaar. De laatste dag werd Geert zelfs gevraagd om te helpen, want zij hadden ook een motortje. Geert had hier eerder al een rondje op gereden en voor hen was het makkelijk om te weten dat Geert kon rijden. Zij hadden namelijk een motor geleend van een familie even verderop, dus samen met de schoonzoon des huizes is Geert met de motor naar hen toe gereden. Eerst met 2 motoren en vervolgens op één motor terug. Voor hun heel handig en voor Geert een leuke ervaring.

Ook was de laatste dag paardrijden erg leuk, want inmiddels waren wij erg gewend aan onze paarden en reden wij volledig zelf. Ook de paarden reageren voornamelijk op geluid, dus met een simpel TSJHOE gingen de paarden harder lopen. En dat hebben we geweten. Heerlijk hard galopperen over de vlakten, zo hard als de paarden maar konden. Met de wind door onze haren, wat een ervaring!!! We mochten deze laatste avond ook meehelpen met het melken van de koeien, dus ook zorgen voor ons eigen ontbijt.

Ook de laatste keer het vee opdrijven voor de nacht was erg leuk. We hadden inmiddels al voldoende foto\'s gemaakt en hadden het ook al een aantal keer gezien en wisten dus precies wat we moesten doen om de schapen en geiten zo goed mogelijk door het hek te krijgen. We hadden er dus een wedstrijd van gemaakt. Wij samen aan de ene kant en de 2 schoonzoons van onze nomadenfamilie aan de andere kant. En dan kijken wie de minste geiten en schapen langs het hok doorlaat. In één woord fantastisch. Toen alle geiten en schapen in het hok zaten (en wij de wedstrijd zelfs gewonnen hadden), bleek dat er nog een paar ouderen tussen zaten. Deze moesten eruit gehaald worden. Dit vonden zij een mooi klusje voor ons. Dus tussen de rennende lammeren de groten eruit halen. En maar rennen. Ook hier maakten wij (competitief dat we zijn), een wedstrijdje van. En maar rennen en rennen door dat hok. Uiteindelijk hebben we er allebei 2 gevangen. De gymnastiek van die dag hadden we door het rennen ook meteen gehad. Na nog een verse (eerder op de avond zelf gemolken) warme melk lekker ons bedje opgezocht, de dag hierna worden we alweer opgehaald om onze reis verder te vervolgen. En na weer hetzelfde ontbijt, dat ons inmiddels wel een beetje de keel begint uit te hangen, maar wat deze keer toch net iets beter smaakt omdat het gemaakt is van de melk van de koeien die we de vorige avond zelf gemolken hebben, worden we opgehaald door onze chauffeur. We nemen afscheid van onze paarden, het vee en uiteraard ook van onze nomadenfamilie en vertrekken met de auto naar Ulaanbaatar.

Na 3 dagen in de buitenlucht, met kilometers aan open vlakten en niemand in de wijde omging, is het heel vreemd om in deze stad te komen. De helft van de totale bevolking woont in Ulaanbaatar. In heel Mongolië wonen 3 miljoen mensen, waarvan dus 1,5 miljoen in de hoofdstad. En dat is te merken. Drukte, files en smog. We zijn het al even niet meer gewend en we kijken dus onze ogen uit. Na enige uren file rijden in deze massale stad bereiken we ons hotel. Eindelijk weer een wc en een douche. Wat kan een mens met weinig tevreden zijn! De stad Ulaanbaatar willen we nog wel even bekijken, maar eigenlijk hebben we weinig zin om te sightseeën, onze volgende bestemming komt in zicht. Dus het hoofdplein bezocht en verschillende cafés. Wat smaakt een biertje goed na al die melk!! Een lekkere pizza als diner en daarna in ons hotel (waarin het stikt van de Nederlanders die morgen bijna allemaal de trein naar Beijing pakken) lekker een biertje gedronken en het reisverslag geschreven. Morgen om 6 uur worden we opgehaald en na wederom 30 uur in de trein en wederom een grensovergang, zullen we aankomen op weer een nieuwe bestemming in een nieuw land, Beijing in China!!!