`

Dag 14: Woensdag 1 Oktober `

Na een goede nachtrust bij Eduardo vertrekken we naar onze nieuwe vriend Boris voor een kop heerlijke Armeense koffie en hier staat ook onze chauffeur voor deze dag, Rudolph klaar. Rudolph is een heel aardige vriend van Boris die geboren is in Baku, Azerbeidzjan, maar in de oorlog heeft moeten vluchten naar Karabach omdat hij Armeens is en daarom woont hij nu in Stepanakert. Met zijn vieren vertrekken wij naar het kloostercomplex Gandzasar. Hier ligt een hele hoop van de historie van de Karabachers, vooral op het kerkelijk gebied. Ook is hier te zien dat in de oorlog de kerk niet helemaal gespaard is gebleven: er zit namelijk nog een inslag van een raket in de buitenmuur van het complex. Deze hebben ze laten zitten om te laten zien wat oorlog kan doen. Binnen in de kerk heeft ook een mooi verhaal: volgens de legendes is het altaar gebouwd op het hoofd van Johannes de Doper. Of dat echt zo is, weet niemand, maar daarom is het natuurlijk een legende. Hierna rijden we naar het plaatsje Vank en gaan zitten bij een prachtig hotel waar naast het hotel een mooi houten schip wordt gebouwd. Alles in Vank en omgeving wordt heel hard opgeknapt door de lokale bevolking, met behulp van het geld van een Russische multi-miljonair Levon genaamd (betekent Leeuw). Levon doet dit op een hele mooie manier: hij laat de mensen werken en met arbeid krijgen ze weer geld en daarna inkomsten. Ook wegen zijn aangepakt en daardoor is het hier fijn rijden. Bij dit hotel genieten we van een heerlijke lokale lunch: een soort pannekoek gevuld met eetbaar gras en 12 andere kruiden. Super lekker! Ook in dit dorp is een ander hotel gebouwd in de vorm van de Titanic en we bezoeken een ietwat treurige dierentuin met onder andere wolven, leeuwen en beren. Boris had al gewaarschuwd dat het wat minder zou zijn qua hokken, maar wilde het toch graag laten zien dat het er was. Hierna rijden we verder naar Tigranakert, een oud kasteel van een zoon van de Sjahs van Iran (Tigran de Grote) om over dit deel te heersen, in de tijd dat Karabach onderdeel was van Perzië. Als we terug rijden naar Stepanakert passeren we ook nog de spookstad Agdam. Agdam was een stad van formaat Eindhoven, maar is helemaal verwoest in de oorlog. Er woont niemand meer, geen gebouw staat meer overeind. We mogen ivm veiligheid niet door de stad rijden, maar vanaf de randweg van de stad was het erg indrukwekkend om te zien en we werden er best stil van. We hebben er wel een video van gemaakt uit de auto (mag eigenlijk niet), dus liefhebbers kunnen dit altijd bij ons thuis komen kijken. Eenmaal in Stepanakert aangekomen stoppen we nog bij het beeld van Papik en Tatik, de opa en oma van het land Karabach en haar bevolking. Heel mooi, dus hier nemen we een souvenir mee wat een mannetje zit te maken onder aan het beeld. Hierna weer terug naar de toko van Boris om te genieten van het feestmaal van de Karabachers: een soort brood met daarin BBQ vlees (de lekkerste ooit gegeten) en lokale groenten en kaas. Ook een lokale rode wijn mocht niet ontbreken. We eten ons helemaal rond en er blijven maar nieuwe dingen komen bv in de vorm van Karabach-thee van kruiden en pennywafels. Eenmaal voldaan rijdt Boris ons naar hostel Eduardo en ook daar zit Eduardo op ons te wachten met een Wodka. Afslaan is geen optie, maar een slaapmutsje gaat er altijd wel in.

Dag 15: Donderdag 2 oktober

Wederom een goede start bij het cafe van Boris met een lekkere koffie. Ook de oma van Boris is aanwezig en vond het leuk ons te ontmoeten. Na de koffie bezoeken we in sneltreinvaart de 3 museums van de stad. Als eerste het staatsmuseum van Karabach. Dit museum gaat over de historie van de regio van de Neandertalers tot Koninkrijk Karabach tot de Sovjetunie en de oorlog met Azerbeidzjan. Ook bezoeken we hierna de museums van de verdwenen soldaten en van de gevallen soldaten. De museums zijn klein, maar erg indrukwekkend om te zien. Er liggen veel memorabilia van de oorlog en er staan verhalen, foto’s en persoonlijke bezittingen van de soldaten uit de oorlog. In een van de museums krijgen we een Russisch sprekende gids mee, maar gelukkig komen we met gebarentaal en de kleine Russische kennis van Geert er toch uit. Hierna rijden we weer met Boris en Rudolph naar een andere mooie plek in Karabach: Amaras. Dit is ook een zeer oude kerk in het zuid westen van het land en wordt op dit moment veel aan gerestaureerd. In deze kerk en klooster werd volgens de geschiedenis het huidige Armeense schrift voor het eerst onderwezen en daarom is ook deze plek erg belangrijk voor de Karabachers maar ook van de Armenen in Armenië. Hier ligt ook een graftombe van de stichter, bisschop Gregorius. Hij is een kleinzoon van de stichter van het Armeens Christelijke land Armenië waarvan we de kerk in de buurt van Yerevan al hebben bezocht. (Khor Virap). Hierna weer terug naar Stepanakert om een afscheidslunch te nuttigen met Boris, want hij moest weer aan het werk. Waar kan dat beter dan bij zijn eigen restaurant/bar. Ook krijgen we van Boris en van Rudolph wat cadeautjes mee, omdat zij het zelf ook erg leuk vonden met ons te reizen. De Chauff laat ons daarna nog de stad Shushi zien met misschien wel de mooiste kerk van het land, maar omdat het hier echt slecht weer begon te worden zijn we hier maar relatief kort gebleven. Hierna brengt Rudulph ons weer over de “grens” met Armenië, waar we de nacht gaan doorbrengen. De grenscontrole stelt niet veel voor en binnen 1 minuut bij de douane zijn we weer in een bestaand land. Het stadje Goris waar we aangekomen zijn, is eigenlijk niets aan. Het hotel echter is wel van hoge kwaliteit en ook de Wifi is fijn om te gebruiken, zodat we hier tijd kunnen besteden aan het uploaden van foto’s, een video en het schrijven van dit verslag. Morgen weer een dag, we gaan doorreizen naar het zuiden, in de richting van Iran. Het zullen weer mooie, interessante en spannende dagen worden.