Alweer het laatste stuk van de Trans Mongolië Express, maar gelukkig niet van onze reis! Onderweg naar de eindbestemming van deze trein, Beijing in China. Na een reis van 30 uur, die ook weer zo voorbij is, komen we aan in deze wereldstad. Wel even wennen, al die Chinese tekens overal en ook de taal klinkt ons vreemd in de oren. Want we hebben al verschillende talen gehoord deze vakantie, van Chinees is echt niets te maken. We worden opgehaald en door onze gids die gelukkig goed Engels spreekt naar ons hotel gebracht. Dit staat middenin een oude wijk (Hutong) van Beijing, vol kleine restaurantjes en vele souvenirwinkeltjes. Echt een ontzettend leuke sfeer hangt hier. Na even een 'powernapje' op onze hotelkamer, gaan we lekker eten. Onze gids heeft ons een goed restaurant aangewezen, om de hoek ons hotel, waar ze goede Pekingeend serveren. Dat moeten we proeven. Eenmaal in het restaurant aangekomen bestellen we verschillende kleine gerechtjes, zoals salades van verse pinda en sojabonen en gefrituurde pompoen en uiteraard dus de Pekingeend. Echt zo heerlijk, dit is de beste maaltijd van de vakantie tot nu toe. Dit is pas echt genieten van eten. Na het eten gaan we, om de calorietjes weer een beetje te verbranden, lekker een stukje waterfietsen over het meer. Het leuke is dat je dan langs alle eet- en drinkkraampjes vaart, dus we kijken onze ogen uit. Wat een drukte op straat en lampen en Chinese tekens en vooral veel... Chinese restaurants ?. Na dit avontuur op het water gaan lopen we terug richting het hotel en onderweg stoppen we nog een aantal keer voor een lekker biertje. Heerlijk, vakantie!

De volgende dag staat de Chinese muur op het programma. Helaas regent het, maar dit weerhoudt ons er niet van om deze toch vandaag te bezoeken. We gaan met het lokale openbaar vervoer, wat erg leuk is want, allemaal Chinezen in de bus, die overigens ook in het Chinees aangeeft bij welke halte we zijn en een Chinese gids die aan het einde van de busreis ontzettend enthousiast over de muur vertelt (dat denken wij tenminste). Het enige woordje dat we konden verstaan was Marco Polo. Het verhaal ging dus vast over de zijderoute. Eenmaal bij de muur aangekomen drinken we eerst op ons gemakje een kopje thee in een leuk tentje, we waren er sneller dan verwacht dus we hebben tijd genoeg. In eerste instantie was het plan om met de kabelbaan naar boven te gaan, maar aangezien het hier mistig is, is dit een beetje zonde, je ziet dan toch helemaal niets en het is een toeristenplek dus je betaalt de hoofdprijs. Dan maar omhoog lopen. Dat blijkt nog een vrij zware tocht over steile stukken van de muur. Echt jammer van de mist, want een goed uitzicht ontbreekt. Maar ach, je kan tenslotte niet alles hebben. Na een flinke klim bereiken we de top (van dat toeristengedeelte uiteraard). Beneden hadden we allebei nog een biertje gescoord om mee te nemen, want dat biertje hoort er wel bij als je een top bereikt ?. Aldaar ook een ontzettend mooi souvenir gekocht, een man zat daar op leisteen tekeningen te stansen van de muur. Echt schitterend. Hierna hadden we het wel weer gezien en zijn we naar beneden gegaan, dat gaat sneller dan omhoog. Hierna waren onze beentjes wel redelijk moe en ach, we hebben toch tijd zat hier in Beijing, dus even lekker naar onze hotelkamer om een beetje te relaxen. 's Avonds zijn we naar de Ghoststreet geweest, een straat met enkel en alleen eetstalletjes, kraampjes en restaurants. Hier lekker gezeten en een lekkere 'hotpot' gegeten. Een soort grote fonduepan die op je tafel wordt neergezet en waar je dan vervolgens je eten in kan koken. Grappig detail, wij snapten er in het begin niets van en we hadden ook niet afgekeken hoe andere mensen dit deden. Dus toen we de pan op tafel kregen en ook de spinazie, witte kool, taugé, schapenvlees en dumplings, dachten wij dat het de bedoeling was dat je die groenten en vlees direct in de pan moest gooien. Dus wij deden dat. We vonden het er wel een beetje vreemd uitzien, maar ja het zal wel. Echter toen kwamen er 2 lachende Chinezen van het restaurant aan onze tafel staan, die ons uitlegden (of probeerden althans) dat we iets verkeerd deden. En voor we het wisten waren 5 Chinezen onze pan aan het leegscheppen om vervolgens alle groenten weer keurig netjes terug in de bakjes te doen waaruit ze kwamen. Hmm, dat was poging één. En toen gooiden ze de pan vol water en deden ze de groenten er terug in. Aha, dat was dus de bedoeling. Het was duidelijk dat iedereen erg moest lachen om ons domme toeristen ?. Het eten was (afgezien van het feit dat het wel erg spicy was, iets té voor Marleen) best prima. Na deze maaltijd was het alweer laat en zijn we terug gelopen naar ons hotel. Dat was ook wel leuk, want ondanks dat het inmiddels na middernacht was, merk je duidelijk dat China een echte eetcultuur heeft. Vooral buiten waren alle tafeltjes bezet en zaten mensen verschillende dingen te eten. Was voor ons erg leuk om op de borden te kijken van mensen. Sommige dingen zagen er vreemd uit. Wij hebben nog niet echt vreemd eten op, maar daar gaat wellicht morgen verandering in komen, dan gaan we naar een andere foodstreet, Wangfujing Snack Street en daar schijnen ze van allerlei vreemd eten te verkopen. Als we op de hotelkamer aankomen zijn we allebei kapot van alle indrukken en gaan we lekker slapen.

Als we de volgende dag wakker worden regent het. De voorspelling is dat het 's middags wat droger wordt, dus we slapen lekker uit, doen rustig aan, spelen gezellig een spelletje samen en wachten tot het droog is. Rond het middaguur gaan we naar buiten. Helaas regent het nog steeds, dus het eerste wat we doen is een poncho en een paraplu scoren. Gewapend hiermee lopen we richting de Verboden Stad. Het eigenlijke plan is om deze vandaag te gaan bezichtigen, maar gezien het weer en het feit dat het morgen wel mooi weer wordt, besluiten we dit uit te stellen naar morgen. We zitten in de buurt van de befaamde Wangfujing Snack Street voor een lekkere lunch. We hebben in onze lonely planet gelezen dat je daar goed kunt eten, maar ook vreemde dingen tegenkomt, zoals zeepaardje op een stokje. Dit moeten we proberen! We maken de hele dag grapjes over 'Seehorse-on-a-stick'. Eenmaal aangekomen blijkt het inderdaad zo te zijn dat je er vreemd kan eten. En wat we zien gaat zelfs onze verbeelding te boven. De eerste kraam verkoopt, inderdaad, zeepaardjes op een stokje. Vroeger had Marleen een letterbak met zo'n beestje erin en ze wist niet dat je ze ook kon eten. Ook verkoopt hij schorpioenen. Dit is eigenlijk een beetje net als kreeft, want deze beestjes leven nog als ze tentoongesteld worden op een stokje. Eerst zien we ze dus kriebelen met hun kleine pootjes en ongeveer 2 minuten later krijgen we ze gefrituurd op dat stokje. En daar gaan we met onze grote mond. Want dan moet je het nog opeten.... Na een hoop gegriezel, want ze zien er echt heel creepy uit en twijfelen en uitmaken wie eest gaat proeven, neemt Marleen de eerste hap. Het idee is raarder dan het eten zelf, want de smaak stelt niet veel voor. Nadat ook Geert zijn schorpioen opgegeten heeft, gaan we op voor de tweede uitdaging, het zeepaardje. Aangezien deze beestjes er minder angstaanjagend uitzien, lijkt dit toch wel wat makkelijker weg te krijgen. Nu was Geert eerst aan de beurt en wat blijkt, zeepaardjes zijn ook nog echt lekker! Hierna hebben we de smaak te pakken en lopen verder de straat in. We zien vervolgens een bbq staan, waarop een soort kebabs geroosterd worden die erg lekker ruiken. Het blijkt slang te zijn. Ook dit moeten we uiteraard proeven en ook dit blijkt erg lekker. We lopen verder over de markt en zien de meest vreemde dingen die je kan eten. Bij de volgende kraam bestellen we kikker. Geen kikkerbillen, maar gewoon een hele kikker. (en zoals alles hier, op een stokje ?). Deze vindt vooral Marleen erg vies, niet zozeer vanwege de smaak maar vanwege het feit dat je zo'n beest met botjes en al opeet. Maar ach, je krijgt deze kans maar een keer, dus twee kikkers per persoon is niet zo'n probleem. Als ook deze achter onze kiezen zijn gaan we verder. Het zijn allemaal maar kleine hapjes en dus hebben we nog steeds trek. Het volgende dat we proberen is sprinkhaan. Marleen had deze al eens eerder gegeten en vond deze toen erg lekker en dus waren deze (en ook omdat we inmiddels al wel wat gewend waren) niet zo moeilijk om te eten. En idd, sprinkhaan is lekker. Gefrituurd en met een beetje zout erover... Mmmmmmm. Als we verder lopen ziet Marleen haar grootste nachtmerrie (op een stokje), namelijk een enorme spin van circa 8 cm lengte. (na opzoeken op internet denken wij dat dit de Australische Tunnelspin moet zijn). Aangezien Marleen bang is voor spinnen is dit een enorme uitdaging. Maar juist de uitdaging daar gaat het om, dus gooi maar in de frituur dat beest. En dan met je grote mond het ook echt opeten. Mensen vonden ons ook grappig om te zien, dus we hadden een hoop aanspraak en er werden ook foto's van ons gemaakt. Er zijn namelijk wel mensen die deze dingen eten, maar nog veel meer mensen die er walgend naar kijken en er enkel foto's van maken. Maar wij zijn van mening dat als je niets probeert, je ook nooit zal weten hoe het smaakt en daarom misschien dingen misloopt die echt lekker zijn. Want waarom zou je je beperken tot kip, rund en varken, als een spin misschien ook wel heel erg lekker is. Geert vond echter wel dat Marleen dan ook eerst moest eten en dat viel haar nog niet mee. Want dan heb je opeens zo'n beest voor je neus waar je doodsbang van bent, gefrituurd op een stokje en dan moet je het ook nog opeten. Dus na een hoop twijfelen en naar je mond brengen en toch maar niet durven eten, afgeteld van tien naar één en hap, spin voor de helft opgegeten. En ook hiervoor geldt dat als je het eenmaal in je mond hebt, de spanning eraf is, want het is niet lekker en ook niet vies, vooral de spin smaakte eigenlijk vooral naar frietpan. Uiteraard heeft Geert de andere helft opgegeten zonder aarzeling. En omdat zeepaardjes echt lekker waren, allebei nog een zeepaardje (op een stokje) genomen. Hierna waren we er wel klaar mee, voldoende raar eten voor vandaag. (fotobewijs van dit avontuur volgt later, voor de mensen die het aan kunnen zien ?)

Hierna gaan we naar het Plein van de Hemelse vrede. Hier wordt iedere dag 2 keer een ceremonie uitgevoerd, met het ophangen van de vlag met zonsopkomst en het neerhalen van de vlag met zonsondergang. Compleet met millitairen en een geweldig spektakel. Erg indrukwekkend om te zien. Na deze ceremonie vonden we het voldoende voor vandaag. Inmiddels waren we alweer enkele uren verder en hadden we wel weer wat honger gekregen. Maar voor ons geen raar eten meer vandaag, dus naar de oude en vertrouwde Mc Donalds voor een lekkere hamburger en een frietje en een cola. Dit smaakte prima na ons eet avontuur van deze middag. Eenmaal op de kamer aangekomen gaan we een beetje internetten en komen we achter een leuk feitje, het Nederlands Elftal is momenteel in Beijing voor een oefenwedstrijd. Tijdens de wedstrijd zelf op dinsdag zijn we in Noord Korea, maar we zijn tijdens het schrijven dan dit verslag wel bezig om kaarten te regelen voor de training van morgen om 18:00 in het Workers Stadium van Beijing. We hebben binnen tijdsbestek van dit schrijven al een e-mailbericht gehad van de Nederlandse ambassade in China dat dit waarschijnlijk wel zal gaan lukken. Dat is een leuke verrassing. Morgen wordt ook weer een leuke dag, morgen vertrekken we vroeg, huren we een fiets en gaan we naar de Verboden Stad. Maar misschien nog wel leuker, morgenmiddag om 16.00 uur krijgen we onze visums en de briefing over Noord Korea. En laat de plaats van die briefing nou precies op 300 meter afstand liggen van het stadion waar Oranje dus morgen traint. Dat zou wel heel erg leuk zijn als het dus allemaal lukt. In het volgende reisverslag hier waarschijnlijk meer over...

Ps. overigens is Facebook afgeschermd door de Chinese overheid dus als mensen ons via Facebook proberen te berichten, dit gaat niet lukken. Tevens zijn wij van dinsdag tot en met zaterdag in Noord Korea, waar überhaupt geen communicatiemiddelen zijn. Wij verdwijnen dan letterlijk even van de radar en komen dan terug met waarschijnlijk een fantastisch reisverslag.