Op dinsdag 25 februari werd ik weer verrast door het ontbijt. Weer heerlijke pasta met een soort gebakken gehaktbal en nog meer van het traditionele eten. Maar daar ging het vandaag niet over, vandaag is de dag voor Medeo! Voor velen wel bekend de schaatsbaan waar velen Nederlanders hun (wereld) records hebben gevestigd in een bar verleden, want deze schaatsbaan ligt op zo'n hoogte en met zo'n speciale ligging dat de wind altijd je zou moeten gaan helpen.

Ik kwam aan op het busstation en het was eigenlijk prima met het lokale openbaar vervoer te vinden. Bus 12 heeft mij helemaal naar de hoogte van 1700 meter geholpen en dat was een prima investering van het geld en van de ochtend. Eenmaal aangekomen kwam ik een Italiaanse kerel tegen die samen met een vriendin die uit West-Kazachstan kwam die wel samen wilden gaan reizen. Zo gezegd zo gedaan. We gingen eerst naar Medeo, want dat is toch wel het hoogtepunt van een trip naar Almaty voor een Nederlander. Behalve dat het er erg mooi uit zag, hoefde ik me niet te wagen op het ijs: het was immers gesloten voor schoonmaak in verband met de vele sneeuw van de afgelopen dagen. Fijn: geen video's over Bambi Keuten.

Hierna samen met mijn nieuwe vrienden richting de kabelbaan gelopen, want vanaf Medeo kan je ook vertrekken naar het ski-resort Shymbulak met de gondel. Met deze kabelbaan hadden we een ontzettend goed zicht op de ijsbaan en ook op de bergen van Almaty. Eenmaal bovenaan de berg gekomen hebben we samen genoten van het uitzicht over de bergen, hetzij zonder ski's, want daar heb je weinig aan als je niet kan skieën. Na helemaal aan de top te zijn geweest, zijn we weer naar beneden gegaan. Beneden bij het resort konden we ook nog even de "tubing baan" proberen, want wintersport zonder sport is ook maar Oh Oh Tirol. Een leuke ervaring rijker gingen we weer op bezoek bij de kachel. Een paar bier en een vodka later waren wij echte vrienden geworden (Massimiliano heet hij) en na deze mooie dag gingen we weer naar beneden en terug naar Almaty. We hebben afgesproken om donderdag weer samen een dag door te brengen, dus hier komt vast meer over.

Na een welverdiend diner ben ik weer teruggegaan naar het hotel, deze keer helemaal te voet deze avond, want het is toch wel erg fijn lopen in de sneeuw met -20. :)

De volgende dag werd ik na het ontbijt netjes weggebracht door Vladimir naar het busstation. Vanuit hier ben ik vertrokken naar Bishkek, de hoofdstad van Kirgizië / Kyrgyzstan. Het was een mini-bus en deze vertrekt pas als hij vol is, dus na een uur wachten konden we eindelijk gaan. De weg naar Bishkek was erg mooi, we gingen langs vele besneeuwde bergen en op een kleine politiecontrole na, ging alles vlekkeloos. Eenmaal bij de grens aangekomen moest ik door de massa heen wurmen om mijn stempels te krijgen en toen ik ze eenmaal had was ik in weer een nieuw land: Kyrgyzstan. Er werd me al gewaarschuwd dat de minibus misschien niet zou wachten en dat bleek ook het geval. Ik stond alleen en verloren over de grens, nou ja alleen, ook met een andere oudere Kazachse dame uit mijn busje die ook niet verder kon. Na even onderhandelen in mijn beste Russisch heb ik maar een taxi genomen naar de stad en heb ik de arme dame gewoon gratis meegenomen. Mijn goede daad van deze vakantie is voldaan. Eenmaal in Bishkek Centrum aangekomen ben ik in het Nationaal Historisch Museum geweest en dat was een zeer welkome besteding van de tijd. Mooie beelden en afbeeldingen van de Sowjetunie, de opstand tegen de Russen, de oorlog van een aantal jaar geleden en ook het leven op het platteland in de tenten (Yurta) zoals ik ze ook heb mogen aanschouwen in Mongolië.

Na het museum ook even door de stad gelopen: het nationaal voetbalstadion bezocht (waar je gewoon binnen kon lopen) en de parken waar Bishkek bekend om staat. Hierna een reuzenrad genomen die direct uit de jaren 50 zou kunnen komen een lekkere wandeling door de sneeuw gemaakt. Hierna vond ik het wel weer welletjes om terug te gaan naar Almaty. Na mijn ervaring met de grens aan de ene kant nu maar gewoon een taxi genomen naar de grens aan de andere kant om gewoon te voet naar Kazachstan te gaan en dan verder te zien. De grens zelf was een belevenis: een mierenhoop van mensen, die allemaal met veel goederen de grens over willen. Mensen die weggestuurd worden ivm visa of paspoorten die niet geldig zijn (met geweld aan toe). Allemaal een zooitje ongeregeld, maar het lukte me gelukkig prima om Kazachstan voor de tweede keer binnen te geraken. Eenmaal in Kazachstan een "shared taxi" genomen naar Almaty met deze keer een luxe Mercedes, want soms wil je ook wel eens wat luxe. (er was ook weinig andere optie moet ik eerlijk bekennen)

Eenmaal in Almaty aangekomen heb ik op het busstation nog een lokale pub bezocht en dat was erg gezellig. Samen met wat lokale Kazachen proberen te converseren en wat vodka, bier en foto's later kwam mijn vriend/hotel-eigenaar Vladimir me oppikken om naar "huis" te gaan. Hierna sloten we af met een interessant gesprek over de geschiedenis van Kazachstan (met daarbij een grote haat voor Lenin) en over mijn trip naar Bishkek.

Eind goed al goed, ik zit weer lekker in mijn eigen hotel. Morgen weer een nieuwe dag, deze dag ga ik weer samen op pad met onze Italiano. We zien wel weer wat dit gaat brengen.

Da Svidania!

Geert

Ps. Nog steeds geen Borat gezien.