Dag 12: Maandag 29 september

Aangekomen in Armenië, ons 4^e land van deze vakantie, gaan we op zoek wat we kunnen gaan doen in de hoofdstad Yerevan. We komen er achter dat Yerevan heel modern is: zelfs Wifi op de metrostations! Hier zoeken we met behulp van onze vriend booking.com een hotel/hostel die in het centrum van Yerevan ligt. We krijgen een eigen klein appartementje met badkamer, woonkamertje met een bed erin en dat is voor ons genoeg. We bezoeken eerst het hoofdplein van Yerevan, het plein van de republiek. Hier zien we de mooie gebouwen zoals de regeringsgebouwen en het nationaal museum die helaas was gesloten op maandag. Ook het operagebouw bekijken we in de stad en het is hier ontzettend modern en goed georganiseerd. Tussendoor vonden we ook nog een tentje die uitstekend English Breakfast kon regelen, dus waarom niet een keer iets anders? Na de hele ochtend de stad te hebben bezocht besluiten we om in de middag een taxi te nemen om ons de omgeving van Yerevan te laten zien. We bezoeken eerst de Geghard Monastery, een van de mooiste kerken van Armenië wat ook een beetje aanvoelt als de kerk in Georgië, het David Gareja klooster. Ook gedeeltelijk uitgehouwen uit de rotsen met hele mooie omgeving, gewoonweg prachtig. Hierna ook doorgereden naar de Garni Temple, een tempel gebouwd in de 1^e eeuw na christus voor de Griekse zonnegod Mitra. De tempel is opnieuw opgebouwd in dezelfde stijl en locatie en dus erg interessant om te zien. Ook deze tempel ligt in een van de mooiste valleien van Armenië. Hier lagen ook nog ruïnes van Griekse badhuizen en ook dat was erg interessant. Omdat we het na een uur alweer gezien hadden vroegen we onze chauff om door te rijden naar een andere kerk: de Khor Virap. Deze kerk ligt aan de voet van de voor Armenen heilige berg Ararat, waar volgens de bijbel de Ark van Noach heeft gelegen. De berg zelf ligt op dit moment op het grondgebied van Turkije en de relaties met Turkije zijn niet zo goed, dus ook Armenen kunnen de berg zelf niet bezoeken. Maar van de Armeense zijde is de berg toch het mooist om te zien. Op een klein bergje naast de kerk om het uitzicht te bekijken komen we de eerste Nederlander tegen uit Amsterdam. Dit was een Armeens Christen die onderzoek doet naar de Amsterdamse geschiedenis en blijkbaar is daar veel over te vinden in Armenië. Je hebt immers een grote Armeense gemeenschap in onze hoofdstad. Via zijn tip zijn we ook nog een soort kerker/kelder in gekropen waar volgens de historie in het jaar 300 na Christus een van de eerste gelovigen was opgesloten die gered werd door een koning. Hij kon blijkbaar een van zijn mensen genezen en niet lang hierna werd in Armenië het Christendom als nationaal geloof aangenomen, als eerste ter wereld. Hierna terug naar ons hostel in Yerevan, om op te frissen, om te relaxen en om de indrukken van de dag te verwerken. Ook even een film gekeken op de laptop en dat werd “The Grand Budapest Hotel”. Ook hebben we hier gekeken naar het filmpje van 3 op reis van Patrick in Nagorno-Karabach, onze volgende bestemming waar we de volgende morgen naar vertrekken.

Dag 13: Dinsdag 30 september

Deze ochtend zijn we na het ontbijt in ons hostel vertrokken met de taxi naar het busstation van Yerevan om te vertrekken met een Marshrutky (busje) naar Stepanakert, de hoofdstad van een niet bestaand land: Nagorno-Karabach. Korte samenvatting van de geschiedenis: Nagorno Karabach was vroeger een eigen koninkrijk. In de tijd van de Sovjetunie werd Nagorno Karabach toegevoegd aan de unie en wel aan de deelrepubliek Azerbeidzjan, hoewel hier over het grootste deel Armeense Christenen wonen. Na de val van de Sovjetunie was Nagorno-Karabach het eerste land wat zich onafhankelijk verklaarde, maar omdat er ondertussen ook zoveel Azeri woonden, was vooral Azerbeidzjan hier niet mee eens. Er ontstond een grote oorlog tussen Karabach en Azerbeidzjan, waarbij Karabach werd gesteund door de Armenen. Uiteindelijk won Karabach de oorlog tegen het grote Azerbeidzjan en zijn ze sinds 1994 de-facto onafhankelijk. Een vrede is echter nooit getekend en officieel zijn de landen nog steeds in oorlog. Niemand in de wereld erkent Nagorno-Karabach als een eigen land, maar toch zijn ze het. Voor ons lijkt het ook erg op Armenië, Armeense kentekens, de vlag lijkt op die van Armenië, maar dan toch een beetje anders en ze betalen met de Armeense Dram. Maar terug naar de rit: de reis duurde maar liefst 6 uur, met een tussenstop met kebab bij een dorpje. We kwamen bij de “grens” aan, en hier kregen alleen wij de Hollanders een briefje mee met waar we moesten gaan melden in de hoofdstad om ons visum te gaan kopen. Hierbij was ook een andere Nederlander: Henri uit Zwolle, die toevallig ook in dit busje zat, alleen hij ging maar voor 1 dag heen en weer om gewoon in het land te zijn geweest. Omdat ook Nederland dit land niet erkent is het wel spannend voor ons, want mocht er iets gebeuren is er geen ambassade die ons kan helpen. Gelukkig zijn we goed van zin en van vertrouwen in ons zelf en weten we gewoon dat het goed gaat komen. Ook omdat de Armenen in Yerevan ons hebben verzekerd dat alles goed zal komen, het is immers veilig genoeg. In de hoofdstad aangekomen eerst een visum kopen voor 6 euro per persoon en hierbij zijn we vergezeld door een oud mannetje, Eduardo genaamd die een hostel runt. We besluiten met hem mee te gaan en het blijkt een heel lieve man te zijn die ons verwelkomt met een thee, met wat fruit en wat snoepjes. Deze keer een echte Opa gevoel. Na even bijkomen snel nog de stad bekijken en we zien hier onder andere het presidentieel paleis en een mooi park bij de rotonde naast het paleis. Hier zagen we ook een cafe/bar genaamd: Bar en we besluiten hier maar binnen te gaan. Na even in het Engels te zijn aangesproken, zegt een kerel opeens: jullie spreken Nederlands! Deze jongeman, mede eigenaar van de bar/restaurant heeft namelijk 2,5 jaar in Nederland gewoond en rondgezworven op jacht naar zijn liefde die in Engeland woonde. Alleen Engeland heeft hij nooit bereikt door problemen met paspoorten, maar ja, in Nederland was het ook goed toeven. Hij legde ons veel uit in soms Nederlands maar vooral Engels, wat Nagorno Karabach voor hem is. Ook vroegen wij hem of hij iemand wist die ons de volgende dag het land kon laten zien, maar hij zei dat hij dat zelf wel zou doen, met behulp van een taxi chauffeur. Wat een aangename verassing! Boris heet hij, en leuk is dat hij ook kon praten over het verschil tussen de Lidl en de Albert Heijn, dat hij de Haring kende en lekker vond, dat hij Koninginnedag kende en wat kon vertellen over zijn ervaringen. Na een avond met pizza en wat bier gingen we terug naar het hostel, want morgen volgt een waarschijnlijk fantastische dag: met een Nederlandse Karabacher het land zien! Aangekomen in ons hostel staat Eduardo alweer klaar met een lokaal wijntje en ook dit konden wij niet afslaan. We lieten hem wat vakantiefoto’s zien en foto’s van ons huis en de katjes. Hij vond het geweldig. Hierna lekker slapen!