Dag 16: vrijdag 3 oktober

De volgende ochtend worden we wakker en het is koud. Ongeveer 11 graden zou de maximumtemperatuur worden en om 8:30 zou het ontbijt geserveerd worden in ons hotel. Alleen die kwam niet, in het hele hotel is niemand te bekennen en we staan er alleen voor. We hadden geen zin in gezeur, dus gewoon spullen pakken en de sleutel van de kamer op de grond gooien. De eerste mindere ervaring van deze vakantie hebben we gehad. Op naar de taxi naar de “wings of Tatev”, de langste kabelbaan ter wereld van ongeveer 6km lang. Ook hier niet veel geluk met het weer: de hele rit lagen we in de dikke mist. Maar het doel was dan ook het klooster van Tatev te bekijken en dat was wel erg de moeite waard. Wat kaarsjes aansteken, wat verhalen aanhoren van de historie, en we gaan weer verder per taxi richting de grens met Iran. De taxi brengt ons naar het stadje Kapan, waar we na een heerlijke lunch met hamburger bij een lokale cafetaria het busje (Marshrutky) naar Meghri nemen, op de grens met Iran. Hier hebben we een prima B&B bij gastvrouwe Marieta, waar we heerlijk konden eten en wat drinken. Tevens ook de laatste drankjes voor deze reis: in Iran is alcohol namelijk verboden. We bekijken ook nog even het dorpje en het was leuk om zo Armenië af te sluiten.

Dag 17: zaterdag 4 oktober

Na een prima ontbijt van Marieta, brengt de zoon des huizes ons naar de daadwerkelijke grens van Iran, zo’n 8km verderop bij het dorpje Agarak. Goodbye Kaukasus en Salam Aleikum Iran! Armenië uit was een eenvoudige opgave, maar Iran inkomen duurde wel even. Niet omdat ze moeilijk deden, maar omdat het computersysteem er blijkbaar uit lag. Maar tussen het wachten door ontmoeten we een andere reiziger Helen uit Australië en we hadden met haar een goede klik gekregen. 2 uur later zijn we dan eindelijk in Iran en we gaan samen met Helen met de taxi naar Tabriz, zo’n 150km verderop. De wegen in Iran zijn opvallend goed, dus het was een prima rit om voor het eerst Iran te zien en aan te voelen. Het hotel wat we nemen voldoet redelijk en we gaan samen met Helen wat eten in Tabriz: Kebab met rijst, samen met een lokaal drankje: Doegh (soort zoute karnemelk). Hierna wat wandelen door de stad en we worden aangesproken door Ali, een gepensioneerde leraar Engels die nu zijn zakcentje verdient door toeristen de omgeving rond te leiden. Hij wil ons sowieso eerst helpen met het regelen van buskaartjes voor maandag en we worden daarna uitgenodigd om bij hem thuis en de familie wat thee te drinken en wat watermeloen te eten. We maken kennis met de Iraanse gastvrijheid en besluiten om met Ali (of eigenlijk de zoon van Ali, Ehsan) de volgende dag op pad te gaan. Inclusief Helen, want met zijn drieën hebben we het erg gezellig in Iran.

Dag 18: zondag 5 oktober

Ehsan haalt ons de volgende morgen op bij het hotel. Ehsan is 33 jaar, op dit moment zijn master in wiskunde af aan het ronden op de universiteit van Tabriz. Beetje vergelijkbaar dus aan Geert, al was die al op zijn 28^e klaar. We rijden eerst naar Kandovan, een stadje uit de rotsen gehouwen, waar in vroeger tijden toen Djengis Khan over Perzië heerste, een groot aantal Perzen naar toe is gevlucht. Er wonen nu nog steeds mensen in deze grotstad, maar ook zijn er vele huisjes omgetoverd tot winkeltjes met allerlei eten en rommel. We besluiten in een goed restaurantje te eten en Ehsan beveelt ons Abguhst aan. Dit is een gerecht wat vroeger door de armere bevolking werd gegeten en bestaat uit een soort soep in een blikje, met daarin aardappel, tomaat, schapenvlees en kikkererwten. De soep eet je op gemixt met wat brood en daarna maak je van de rest een stamppotje. We vinden dit een heerlijk gerecht! Hierna rijden we naar het meer van Orumiyeh. Nou ja meer, het was een groot meer die aan het verzilten is geraakt. Omdat de Iraanse overheid ook nog eens bijna alle toevoerende rivieren heeft omgebouwd tot dammen voor elektriciteit, is er weinig meer over van het meer. Grote zoutvlakten blijven over en nog een minimaal stukje water staat er nog. Binnen 1 jaar is alles weg aldus Ehsan en hij wordt er erg triest van. Maar ja, het is wel een uniek gezicht, lopend door Antarctica, maar dan in dik 25 graden. Na een thee bij een lokaal wegrestaurantje, rijden we weer terug naar Tabriz. Hier volgt nog een verassing: de vrouw van Ali heeft voor ons nog wat speciaals en traditioneels gekookt. Schapenmaag en nog een ander gerecht van Schapen ingewanden. Het zag er raar uit, maar was verassend lekker! Dit werd heerlijk opgepeuzeld zittend op een Perzisch kleed met de hele familie en ons. Hierna gingen de familie plichtplegingen verder, want Ali vond het ook leuk als we met zijn familie meegingen op familiebezoek bij zijn neef en de familie, elders in de stad. Uiteraard gaan we mee en we maken kennis met de familie, die wel een bijzondere eigenschap hebben: ze hebben allemaal aan elke hand en voet 6 vingers en tenen. Ook de setting was erg opvallend: de vrouwen aan de ene kant van de kamer en de mannen aan de andere kant, maar wel erg gezellig met de thee, koekjes, familiefoto’s en een hoop lol. We sloten af met een fotoreportage met allemaal en we gingen weer naar ons hotel. Wat een heerlijke dag was dit!

Dag 19: maandag 6 oktober

Deze ochtend vertrekken we zonder Helen naar de Bazaar van Tabriz, een van de Unesco heritage monumenten van Iran. Deze Bazaar is maar liefst 7km2 groot en er wordt van alles verkocht: kruiden, fruit, snoep, tapijten, koperwerk, goud, etc. etc. Wij zijn vooral geïnteresseerd in de kruiden en kopen wat Saffraan voor thuis in de keuken. Hier komen we ook nog toevallig Ali tegen die op zoek was naar nieuwe toeristen en we drinken met hem nog een thee bij de tapijtenhoek. Na in totaal 3 uur in de bazaar te zijn geweest en maar misschien een kwart te hebben gezien, gaan we naar ons hotel om onze spullen in te pakken en uit te checken. We lopen daarna door naar de Blauwe Moskee, een van de oudere mooie gebouwen van de stad. Deze is verwoest in een van de grootste aardbevingen ooit in de 18^e eeuw, maar weer redelijk goed hersteld door de Iraniërs. Hierna naar het busstation toe om te kijken hoe we de 1000km gaan afleggen, en dit blijkt verassend mooi te zijn: een luxe VIP bus, met heel veel beenruimte, met gratis drinken aan boord (water en vruchtensap) en met heerlijke stoelen. Na een tussenstop rond 22:00 voor gebed en wat eten gaan we de nacht in. We zijn op weg naar Esfahan, een stad in Centraal Iran.

Dag 20: dinsdag 7 oktober

We hebben redelijk kunnen slapen in de bus als we om 5:00 weer gewekt worden voor het ochtendgebed bij een moskee langs de weg. Wij gebruiken deze tijd om even op te frissen en wakker te worden. Om 6:30 komen we aan in Esfahan en we zijn toch nog wel een beetje geradbraakt door de busrit. We gaan naar het centrum toe en komen bij een hotel aan die we via onze Lonely Planet gids hebben gevonden. Helaas kunnen we pas om 13:30 in de kamer, dus we laten de spullen achter en gaan de stad alvast verkennen. We beginnen met een Walking tour door de stad, die begint op het een na grootste plein ter wereld: Imam Square. Dit plein is fantastisch groot, met 2 fonteinen, met een Islamitisch badhuis aan de ene kant en aan de andere kant een mooie Moskee, die we ook van binnen hebben bekeken. We zien dat Esfahan wel een hele mooie stad is. De stad was in de tijd van de Sjahs ook de hoofdstad van Iran, dus waar de pracht en praal vandaan komt is dan ook duidelijk. We laten ons ook nog rondrijden in een paard en wagen en dit was een grappige activiteit vooral voor Marleen. Hierna de Bazaar van Esfahan in om wat rond te neuzen en een hapje te eten bij een lokaal restaurantje. Hierna tijd om het hotel op te zoeken om even op te frissen en een siësta te houden. We hadden het even nodig. In het eind van de middag gaan we terug naar Imam square om eens te kijken wat Esfahani’s in de avond doen. Grappige taferelen met families en vrienden zittend op kleedjes en tapijten, thee drinkend en lol makend met elkaar. En wij lopen er gewoon tussen, op zoek naar een restaurantje om de avond in stijl af te sluiten. Het is mooi geweest voor vandaag, we gaan naar ons hotel. Reisverslagje schrijven en naar bed. Met overigens de opmerking dat het internet hier erg traag is, dus dat de foto’s en video’s op een later moment nog wel zullen volgen.