Dag 22: donderdag 9 oktober

De ochtend begint deze keer wel heel relaxed. Uitslapen tot zeker half 9, op het gemakje een koffie en ontbijt met onze kamergenoten Johannes & Christina en daarna met zijn vieren de stad Yazd in om de Lonely Planet “walking tour” te gaan doen. Het is hier erg warm, een graad of 30, dus lekker op het gemakje de mooie stad in. Eerst nog even buskaartjes kopen voor vanavond, want deze avond staat op de planning ons vertrek naar de laatste stad in Iran: Teheran, de hoofdstad. Yazd ligt in de woestijn en de oude stad van Yazd bestaat grotendeels uit huizen gebouwd van gebakken modder met stro en de stad ziet er helemaal beige van kleur uit. Het is hier ook heel erg rustig midden op de dag, maar eigenlijk ook niet vreemd gezien de temperaturen. Midden in de oude stad stuiten we op het “Silk Road Hotel”, wat we kennen uit de 3 op reis serie van Floortje Dessing waarin verteld werd dat deze gerund werd door een Nederlandse eigenaar. Deze eigenaar was er helaas niet meer, maar toch was het hotel met het bijbehorende restaurant een heerlijke gelegenheid voor een lunch. Hoofdgerecht: Kamelenvlees. Jammie! Dat kennen we nog uit Marokko. Hierna hadden we er weer genoeg van en gingen naar ons Yazd Traditional Hotel waar we geslapen hebben. Lekker hangen op de binnenplaats met veel thee, met wat gezelligheid en wat lezen in onze literatuur. Het beviel ons zelfs zo goed dat we zijn blijven hangen tot en met het diner, met aansluitend wederom de heerlijke waterpijp van het hotel. Gewoon luieren, heerlijk op de laatste dagen van de vakantie. Om 21:00 nemen we de taxi naar het busstation. We gaan vertrekken naar Tehran, in een wel heel mooie uitgevoerde discobus vol met LED lampen en knipperverlichting. Dat belooft nog wat.

Dag 23: vrijdag 10 oktober

Slapen in de discobus ging op zich best prima: het was een zoals ze hier noemen VIP bus, met ruime stoelen en flink wat beenruimte. Om 1:00 worden we vrij bruut gewekt: er was een politiecontrole compleet met honden, en die moesten even de bus door terwijl wij buiten moesten wachten. Alles was prima en we konden verder, totdat om 5:00 we wederom worden gewekt voor de stop bij de Autobahn-Moskee. Er moet immers ook weer gebeden worden voor zonsopgang. Om 6:30 staan we dan eindelijk op het centrale busstation van Tehran, een stad met 15 miljoen inwoners. Het is onze 6^e hoofdstad alweer van de vakantie en de 7^e (en 8^e ) moeten nog komen. We nemen de metro naar het centrum van de stad en ontmoeten een Iraniër die ons de weg wijst naar meerdere hotels in de buurt. Wij bleven meteen hangen bij de eerste, want deze was erg schoon, goed georganiseerd en vooral belangrijk: we konden om 8:00 meteen de kamer al in. We mogen zelfs al meteen gebruik maken van het ontbijt en dit was dan ook een prima start van de dag. Hierna de stad in: eerst lekker wandelen door de stad waar ons vooral opvalt de muren van de voormalige US ambassade, beklad met leuzen en tekeningen over de Verenigde Staten die duidelijk te kennen geven waar ze over gingen. “Down with USA!”, Vrijheidsbeeld met doodshoofd, Het Capitool met daarop een Israëlische vlag. Leuk om te zien! Daarna naar de Azadi toren, een bouwwerk wat het meest lijkt op de Arc de Triomphe, maar dan voor de vrijheid van Iran. We bekijken eerst de buitenkant, daarna gaan we ook de toren zelf beklimmen. Mooi uitzicht, mooie tentoonstellingen beneden over het land Iran en de provinciën en ook nog een mooie mineralententoonstelling was te vinden waar (schoon)pa Pim vast graag meer van had willen zien. Na dit mooie bezoek en de uitzichten over de miljoenenstad tegen de bergen aan, besluiten we naar een iets controversiëler bouwwerk te gaan: de heilige tombe van Ayatollah Khomeini. Voor veel Iraniërs een heilige plek, hij was immers de leider van de revolutie van 1979 die tot de huidige staat I.R. Iran heeft geleid. Maar ook door velen veracht, door de manier van leiden van het land. Het gebouw zelf is prachtig, een soort moskee met gouden torens van buiten, en van binnen een grote hal met velen afbeeldingen van de Ayatollahs. We kunnen ook dichtbij de kisten komen, die in een soort glazen kooi staan. We zien daar mensen huilen en geld naar binnen gooien. Het is indrukwekkend, maar ook erg vreemd om hier te staan voor een persoon die niet al te goed voor zijn mensen is geweest. In de buurt was ook nog het grootste kerkhof van de stad, de Behest-e Zahra en deze gingen we ook bezoeken. Dit kerkhof staat vooral bekend om de slachtoffers van de Iran-Irak oorlog in de jaren 80. Vele slachtoffers van de daden van Saddam Hoessein liggen hier begraven met daarbij vele persoonlijke spullen. Letterlijk kilometers aan graven, indrukwekkend om te zien. Ook is hier veel bedrijvigheid van Iraniërs die hun familie of martelaren gingen bezoeken en wat voor ons erg vreemd was: veel mensen hadden verschillend eten bij zich die ze aan iedereen ook uitdeelden, zo ook aan ons. Fruit, koekjes, snoep, chocola, etc. Het is een soort van saamhorigheid: wij slaan ons hier samen wel doorheen. Wij staan voor elkaar klaar en we helpen elkaar. Het was na deze heftige afsluiting voor ons genoeg geweest voor vandaag. We wilden wat gaan eten en we waren op zoek naar het laatste speciale gerecht van Iran wat we wilden proeven: het schapenhoofd. Helaas geen succes met vinden, want op vrijdag (is hun zondag) zijn bijna alle winkels en vele restaurantjes dicht. Dan maar een lekkere kebab met rijst in het hotel, ook prima. Tassen herschikken voor het vertrek naar Doha, Qatar de volgende morgen.