Sint Petersburg

Woensdag 25 februari 2015

We staan weer op in het hotel en deze dag staat vooral in het teken van reizen naar St Petersburg. Na een beetje uitslapen nemen we onze huurauto weer en rijden we naar airport Khabravo in Kaliningrad. De man van de Hertz stond al op ons te wachten en we gaan het Russische airport gebouw binnen. Wat souvenirs kopen en even wachten op de vlucht naar de eindbestemming. De vlucht met Aeroflot verloopt eigenlijk best prima, in een uurtje of wat vliegen komen we aan op Pulkovo Airport. Wat ons vooral opvalt is dat uit de lucht veel sneeuw te zien is in de omgeving. Het is wel boven 0, maar er ligt nog genoeg om een fantastisch uitzicht te krijgen over de omgeving. Het ophalen van de bagage gaat allemaal erg snel en omdat we geen grenscontrole hebben zijn we zo in de aankomsthal. Hier zou onze gids Dimitri ons komen ophalen, maar hij was blijkbaar wat verlaat dus even een drankje bij de kroeg op de airport. Om 14:30 worden we opgehaald en helaas hebben we hierdoor net de aankomst van de PSV spelers gemist om 15:00 a 15:30 maar om er zo lang op te wachten zagen we ook niet zitten. We werden door Dimitri naar ons hotel midden in het centrum van St Petersburg gebracht, Nevsky Aster genaamd. Het ligt op kruipafstand van de bloedkerk en op huppelafstand van de Hermitage. En op rolafstand van een leuke Ierse pub: O’Hooligans genaamd. Leuke naam voor een ook nog erg grappige pub van binnen. We besluiten om er maar een drankje te doen en daarna even te rusten in het hotel.

De avond hebben we een ander soort vermaak op het programma: we gaan naar het Ballet in het beroemde Mariinsky theater in de stad. Het gebouw van buiten is al fantastisch om te zien maar van binnen onbeschrijfelijk mooi. De voorstelling ging over een soort verovering van een meisje door soldaten uit de 18^e eeuw in een soort Arabische omgeving. Na 3 keer 30 minuten plezier met mooie dans en super goed ballet (althans wat wij er van weten) gaan we voldaan naar buiten. Ook met een heerlijk broodje in de pauze met lekkere Ikra (visseneitjes) en chocolade voor Marleen was het goed toeven. Hierna nog even terug naar het hotel lopen door de stad en nog even bij onze favoriete kroeg O’Hooligans langs. Op zich erg grappig om hier weer terug te zijn en een grote groep PSV-ers tegen te komen die zo ongeveer alle PSV wedstrijden volgen in Europa. We raken met ze aan de praat en hebben een prima avond met hen. Ook hebben we bij de ingang de lelijke Ajax sjaal laten vervangen door een mooie PSV sjaal van Geert, zodat we ons ook echt thuis voelden in dit café. Om 1:00 weer voldaan naar bed.

Donderdag 26 februari 2015

Matchday! Wat betekent: vandaag is de dag van de wedstrijd waar we ook naar toe zullen gaan: FC Zenit St Petersburg tegen PSV Eindhoven voor de Europaleague in het Petrovsky stadion. Maar alvorens we naar de wedstrijd gaan, hebben we nog een toertje gepland door de stad met Sasha. Sasha is een meisje die via internet adverteert voor toertjes in de omgeving van de stad via een soort ZZP website die Geert had gevonden voor we waren vertrokken. Geert had met Sasha al via Skype gesproken de dag voor we vertrokken en afgesproken dat we drie dagen met haar zouden optrekken. De Spooky St Petersburg toer van deze dag was de eerste van de drie. Om 10:00 kwam ze ons ophalen bij het hotel om kennis te maken en liet ons mooie stukken zien van de stad die we nog niet gezien hadden. Maar vooral de verhalen over de geschiedenis van de Tsarenfamilie en het lot van de familieleden die zo ongeveer allemaal vermoord waren erg interessant. Voor de geïnteresseerden: Rusland was voor 1917 een soort koninkrijk geleid door de Tsarenfamilie Romanov. Rusland zette zichzelf hiermee op de wereldkaart en de familieleden hebben allemaal hun mooie anekdotes. Uiteindelijk is in 1917 de revolutie gekomen wat geleid heeft tot de start van de Sovjetunie. De Tsarenfamilie is zo goed als helemaal uitgemoord door de revolutionairen en hierna kwam Lenin aan de macht. Dit laatste hebben we al genoeg over gelezen en gehoord en uitgebreid verteld in ons verhaal te Moskou in 2013.

Na deze culturele uitstap gaan we terug naar het hotel even opfrissen. De baby maakt Marleen toch ook wel een beetje moe en we hebben nog een lange avond te gaan. Om 17:00 vertrekken we weer uit het hotel. In onze PSV outfit besluiten we lopend naar het stadion te gaan, totaal ongeveer een 45 minuten lopen, maar wel met mooie tussenstopjes. Eerst de Zenit fanshop om de hoek: leuke baby kleertjes gekocht voor onze kleine hummel. De baby was er immers bij en dat mag iedereen straks zien. Daarna langs de hermitage, ofwel het Winterpaleis. Dit was het oude paleis van de tsarenfamilie, maar huist nu het grootste schilderkunstmuseum wat wij kennen in de wereld. De grootste meesters van de wereld hangen hier, maar niet voor ons deze keer want wij hebben andere zaken aan ons hoofd. Wel even mooie foto’s maken op het plein om weer door te lopen. We bezoeken nog een mooi chocolade winkeltje waar ze chocolade souvenirs verkopen en dit was van heel goede kwaliteit. Eenmaal bij het stadion werd het wel erg druk en we komen na een driemaal grootse fouillering binnen in het onoverdekte stadion. Er waren in totaal 62 mannen en vrouwen mee uit Eindhoven en het was erg gezellig in het vak. De wedstrijd zelf was op zich best leuk, maar ja, Zenit was gewoon veel beter en de 3-0 was verdiend. Jammer dat Luuk de Jong nog een penalty miste zodat we niet eens konden juichen. Maar hierna lekker nog kletsen met wat Russen en sjaaltjes wisselen hoort hier natuurlijk ook bij. We besluiten weer terug naar het hotel te gaan en dit doen we nu met de metro. We vallen best op nu we weer de enige PSV-ers zijn tussen de duizenden Russen, maar dat geeft niet, we komen er wel. De metro van Leningrad (de oude naam van de stad) staat bekend om de mooie metro stations en ook dat was duidelijk te zien. Omdat we nog wel zin in een drankje hebben, gaan we weer naar ons bekende Ierse pub waar de medewerkers ons nu ook beginnen te herkennen. Vooral met de portier hebben we weer een lolletje. Deze avond sluiten we af samen met een van de andere supporters in het vak: een Nederlander die in Finland woont en nu even heen en weer uit Helsinki was gekomen. Wederom erg gezellig in de pub en deze dag was weer prima geslaagd!

Vrijdag 27 februari 2015

De kater komt later. Althans de kater van de wedstrijd voelen we, voor de rest nergens last van want vandaag staat de Datsja-Banya-Cooking toer op het programma! We worden met de taxi opgehaald en naar het Finlandskii station gebracht waar Sasha staat te wachten. De taxichauffeur was een Aziatische man uit Kyrgyzstan die wel erg gecharmeerd was van de tas van Geert waar nog een opnaaiembleem van dat land zit die Geert vorig jaar had gekocht in de hoofdstad van Kyrgyzstan; Bishkek. De chauffeur maakte foto’s van ons met de tas om naar zijn vrienden te sturen en we hadden de grootste lol. Hierna namen we de trein naar het mooie station KM 19 (dit station heeft geen andere naam dan deze) en we gaan naar de Datsja van de familie van Sasha. Een Datsja is het beste te vergelijken met een buitenverblijf/zomerhuisje voor Russen. Heel veel stedelingen hebben namelijk zo’n huisje. Deze traditie stamt uit de Sovjet-tijd waarbij iedere werker ook recht had op een plek in de natuur waar ze een moestuintje konden bouwen. In de loop der tijd werden deze veranderd naar huisjes om de vrije tijd door te brengen. Er was heel erg veel sneeuw in de omgeving van de Datsja en de wandeling van het station naar het huisje was dan ook prachtig. In het huisje stond de moeder van Sasha al te wachten en er stond een lekkere lunch voor ons klaar met allemaal specifieke Russische ingrediënten. De moeder kon erg goed koken en deze dag worden we in de watten gelegd door moeder en dochter. Aan niets ontbreekt het ons. We mogen de hele dag gebruik maken van de Banya, wat de Russische variant is van de Finse sauna. Genieten, van alle gemakken voorzien komen we de dag wel door en nu is het wel erg fijn dat we niets hoeven maar alles mogen. Na de Banya krijgen we ook een diner bij de dames. Wat hebben wij het goed getroffen hier. We hadden voor hen een fles Dropshot meegenomen en ook dit werd gewaardeerd. Wij kregen van hen weer een speciale pan-vorm als souvenir naar huis waar Pelmeni gemaakt van kan worden, een Russische variant voor ravioli. Aan het einde van de dag weer met de trein naar St Petersburg. Voldaan en uitgerust. Klaar voor de laatste dag in de stad.

Zaterdag 28 februari 2015

De derde dag en laatste dag met Sasha staat op het programma. Deze dag gaan we de oude Zweedse/Finse stad Vyborg bezoeken. Maar deze stad is net na de 2^e wereldoorlog ingenomen door de Sovjets onder leiding van Stalin. Stalin wilde namelijk meer ruimte om St Petersburg heen om de stad te beschermen tegen de Kapitalisten. En de Finnen sloten zich aan bij de Nazi’s van Duitsland: ze hadden namelijk een gezamenlijke vijand: de Sovjetunie. Een bloedige oorlog volgde, maar uiteindelijk won toch het Rode leger van Stalin. Een stuk Finland, Karelië genaamd, werd onderdeel van de USSR. Officieel om de Russischtalige bevolking aldaar te helpen, maar het schijnt bewezen te zijn dat dit onder valse voorwendselen is gebeurd. Overigens vinden wij dat deze tactiek erg lijkt op de huidige tactiek van de Russische presidenten. Remember Abchazië in 1993. Zuid-Ossetië in 2008. De Krim in 2014 en nu Donetsk en Luhansk in Oost-Oekraïne. Paralellen zijn te trekken in de wijze van aanpak. We werden er heen gereden door de vader van Sasha en ook de broer van Sasha was mee. Een gezellige rit van 120 km over de Russische autobahn volgde. De stad Vyborg was leuk om te zien: hier stonden gebouwen uit de Zweedse tijd (het oude kasteel en wat centrale gebouwen), uit de Finse tijd een heel mooie bibliotheek en mooie moderne kunstige gebouwen in de stad en daarnaast de sovjetflats en beelden van Lenin. We betreden het kasteel en besluiten naar de top van de toren te lopen. Voor Marleen een flinke uitdaging, maar ze stond erop om het te proberen. De toren van 50 meter hoog bleek een koud kunstje voor deze sterke zwangere vrouw. Doorzetten loont, want het uitzicht over de Finse golf en het stadje Vyborg waren fenomenaal. De Finse golf was nog bijna helemaal bevroren en dit heeft iets magisch. We konden hier ook goed onze gekochte verrekijker gebruiken en kijken naar het uitzicht. Eenmaal weer beneden gaan we nog naar twee kerken uit dezelfde tijd maar een was een Lutheraanse kerk en wat vervallen en de andere een Orthodoxe kerk. Een kaarsje aansteken hoort erbij en dit doen we onder andere voor baby. Baby heeft zich zo goed gehouden deze vakantie en volgens ons wordt het een wereldreiziger in spé. Hij/zij is nu al gewend aan het reizen. De reis naar het hotel ging hierna weer vlotjes. Nog even naar de hoofdstraat Nevsky Prospekt toe en afscheid nemen van Sasha en de familie. Sasha was een fantastische gids en we zijn blij dat we haar hebben ontmoet. Ze kon goed vertellen, sprak goed Engels (ze is dan ook part time Engels docente) en een leuk gezelschap. Maar voor ons het laatste moment met haar en haar familie.

We eten nog wat op de hoofdstraat en omdat we al zoveel Russisch lokaal eten op hebben nemen we nu een keer een pizza bij een Italiaan. Even relaxen en klaarmaken voor de nacht. De wekker gaat weer om 5:30 de volgende dag en dat is ook hier vroeg.

Zondag 1 maart 2015

Om 5:30 gaat ie dan. De onvermijdelijke wekker. 5:30 daar is 3:30 Nederlandse tijd, dus heel vroeg. Maar dat lukt ons wel en na even opfrissen worden we opgehaald door onze chauffeur Dimitri voor ons hotel. De vakantie is nu echt voorbij. Nog even de luchthaven door lopen en de standaard check-in en paspoortcontroles. Duurde allemaal wel even, maar we hadden tijd genoeg. Om 9:30 stegen we op en kunnen we tegen Rusland zeggen: Spasieba i Da Svidania! (vrij vertaald: Houdoe en bedankt!)

Om 10:30 lokale tijd landen we in Dusseldorf. Maarten komt ons ophalen in onze eigen auto en we zijn uiteindelijk om 13:00 weer thuis. Terug knuffelen met de beestjes, even voetbal kijken en opmaken voor het allerlaatste stukje van de vakantie: de wedstrijd PSV-Ajax. Nou de wedstrijd werd niet zoals gehoopt een overwinning, maar gelukkig hebben we zelf wel een overwinning op zak: de laatste reis die we voor lange tijd met zijn tweeën hebben gehad is geslaagd. Ruim geslaagd. Next stop: baby! Geplande vertrekdatum 13 juni 2015.

Bedankt voor het meelezen en tot een volgende keer!

Gdansk en Kaliningrad

Zondag 22 februari 2015.

Vandaag de dag van vertrek. In de ochtend heerlijk de spullen pakken en daarna in de middag naar PSV – FC Dordrecht. Een reglementaire overwinning van 3-0 in de pocket en na de wedstrijd naar huis, onze katjes gedag zeggen en even rusten voor de tijd die komen gaat. Nog even nagenieten van (alweer) puntverlies van Ajax. Hierna nog even naar onze stamkroeg Kraaij en Balder aan de Strijpsestraat en om 19:00 ongeveer komt onze chauffeur Maarten aanrijden in onze eigen auto, op weg naar Eindhoven Airport.

We nemen de Wizz Air vlucht naar Gdansk in Polen waar we om 22:30 ongeveer arriveren. De bus naar het centrum is dan ook zo gevonden en om 23:30 zijn we ingecheckt in het Novotel van Gdansk centrum. Nog even naar een plaatselijk barretje, gewoon omdat het kan. Voor Marleen een lekkere Lech Free (0.0%) en voor Geert een gewoon Pools biertje wat overigens beiden prima smaakt op deze dag. Na een uurtje of wat gaan we terug naar het hotel. De vakantie is begonnen!

Maandag 23 februari 2015

Na een heerlijke nacht in dit fijne hotel en een erg goed ontbijt buffet gaan we de stad in. Het is erg dichtbij allemaal en de stad doet aan de ene kant erg Duits aan. Het is ook het oude Danzig en dus vroeger nog onderdeel van het Duitse Rijk. Ook zien we vele huisjes en gevels met een typisch Nederlandse stijl in de stad. Het zal wel te maken hebben dat Danzig ook een soort Hanzestad is en daardoor veel banden heeft met de Hanze steden in Duitsland en Nederland, maar dit zoeken we thuis nog wel op. Marleen is ook helemaal geobsedeerd door twee dingen die ze in vele winkeltjes verkopen: de Amber, waaronder de sieraden, beeldjes en souvenirs, maar ook de muziekdoosjes die ze in elke winkel verkopen. We konden het niet laten om zo’n muziekdoosje te kopen van Für Elise en hier werd nog veel mee gespeeld terwijl we op het terras in de hoofdstraat zaten met een warme chocomel en een lekkere cappuccino.

In de middag een activiteit buiten de stad: we besluiten naar Westerplatte te gaan. Dit is de plek waar de 2e wereldoorlog is begonnen. Het Duitse oorlogsschip “Schlesswig Holstein” kwam hier op 1 september 1939 binnen vallen en omdat de Duitsers met maar liefst 10 keer zo grote bemanning waren en op volle oorlogssterkte was Westerplatte zo gevallen en dus de 2e wereldoorlog een feit. Hier zagen we veel bunkers, wachttorens en monumenten die herinneren aan deze historische gebeurtenis. Na dit culturele uitstapje zijn we met de bus teruggegaan naar het centrum van de stad. Wat overigens opvalt hier: als je geen exact muntgeld voor de bus hebt, krijg je gewoon geen kaartje. Maar je mag wel meerijden met de bus. Free rides dus, althans voor ons, want we zijn gewoon niet gecontroleerd.

Na een heerlijke lunch/diner van pizza zijn we naar het busstation van Gdansk gegaan om onze bus te gaan zoeken naar Kaliningrad / Rusland. Kaliningrad is overigens een stukje Rusland wat buiten de grenzen van het grote Rusland ligt. Een soort Baarle-Hertog, maar dan wel wat groter. Kaliningrad ligt ingesloten tussen Polen en Litouwen en grenst dus niet aan het vasteland. De bus arriveert om 18:00 bij het busstation in Polen en we vertrekken naar Kaliningrad city. Na een ritje van 2 uur arriveren we bij de grens bij de paspoortcontrole waar we er wel achter komen dat hier wel heel weinig Engels / Duits gesproken wordt. De beambte keek wel 36 keer naar Geert en zijn paspoort of alles wel klopte, maar uiteindelijk mochten we Rusland binnen. Nog een uurtje rijden en we zijn in de stad op een verlaten station beland. Even de Taxi nemen naar ons Hotel: Gostinitsa Moskva. Een prima hotel met heel vriendelijk personeel en een kapot bed (daar kwamen we in de nacht achter en hebben we provisisch kunnen fiksen). Nog even naar het aanliggende barretje/restaurantje om ons avondeten te nuttigen, hoewel dit om 0:00 was. Dit was pasta met voor Geert zalm met ikra (visseneitjes) en voor Marleen pasta met kaassaus. Hierna heerlijk de mand in. Russia is nice!

Dinsdag 24 februari 2015

Om 9:00 zijn we na het ontbijt vertrokken te voet uit het hotel. Lekker een stukje wandelen over de straten richting de Hertz auto verhuur waar we een auto’tje hadden geregeld voor deze dag. We liepen langs de Dom van Kaliningrad (oude naam Königsberg in het oude Oost Pruisen). Deze stad is aan het einde van de 2e wereldoorlog helemaal platgebombardeerd door de geallieerden en is daarom weinig meer Duits aan de stad. Königsberg ging over naar Stalin, in de Sovjetunie. Welnu is het een onderdeel van Rusland. De kerk daarentegen laat zien wat de historie van Königsberg was: een paar oude huisjes staan overeind, of zijn weer gerestaureerd.

De man van de autoverhuur stond al op ons te wachten in het spacomplex Heliopark. Het was een Renault Logan met nog maar 4000 km op de teller dus dat is wel lekker rijden. We rijden hierna over de Russische autobahn naar Kurshkaya Kosa, Curonian Split. Dit is een natuurpark op 50km van de stad en is een smalle strook land van 3 km met aan de ene kant de Baltische zee en aan de andere kant een binnenmeer. Bij binnenkomst worden we verrast door overstekend wild: twee jonge wilde zwijnen staken over en in de bosjes stonden twee volwassenen. Echt leuk om te zien! Ze schijnen hier best veel rond te lopen en helemaal niet gevaarlijk te zijn, dus wij keken onze ogen uit.

Hierna reden we verder over de Split, om te kijken wat dit mooie gebied nog meer te bieden heeft. Vooral de “dancing forest” was erg boeiend: een bos vol met bomen die wel heel erg in kronkelvorm zijn gegroeid. Als je goed kijkt door de bossen lijkt het net of de bomen met elkaar dansen. Een natuurmonument van jewelste, niet voor niets Unesco World Heritage. En daarna nog even doorrijden over het vasteland van Kaliningrad. We kwamen langs leuke dorpjes en ook leuke stadjes zoals Baltisjk. Even kijken hoe de marinehaven van Rusland er uit ziet en ook even kijken hoe de verdedigingslinie van Putin zou moeten zijn. Overigens allemaal indrukwekkend en ook interessant om te zien. Maar na deze lange dag rijden komt ook deze dag tot een eind. Even de auto terugbrengen naar het hotel en even gaan kijken in het centrum. We komen uit op het plein van de overwinning, wat niets anders is dan een groot plein met mooie kerken en vooral ook een leuke bar. Deze bar schonk bier wat ze zelf brouwden dus de bar werd uitermate goed getest. Ook het voedsel met daarin vele vissoorten, vooral Omul uit Siberië en gerookt vlees met rendier uit het noorden van Rusland werd genuttigd en dit was allemaal zeer prettig om in je mond te krijgen. Hierna onze mand in, want volgende dag staat St Petersburg op het programma. De eerste indruk van Rusland was prima! Zelfs nadat we al twee keer in Rusland zijn geweest: dit blijft niet vervelen!

Laatste reisje voordat de baby komt

Vrijdag 20 februari 2015

Het is weer bijna zo ver, we mogen weer op vakantie! Deze keer maar een weekje weg naar niet de zon maar wel de sneeuw. Russische sneeuw deze keer. Zondag vertrekken we vanaf Eindhoven Airport naar het Poolse Gdansk, om daarna Rusland in te duiken bij de steden Kaliningrad, St Petersburg en Vyborg.

Nu kan het tenminste nog, is onze gedachten. De baby in de buik van Marleen is nu 24 weken onderweg en het schijnt nu rond deze periode erg goed te zijn om te ontspannen en te doen waar je zelf het meest vrolijk en rustig van wordt. Bij ons is dat overduidelijk reizen, dus dat doen we dan ook. Waarom weer Rusland denken jullie? Nou eigenlijk heel simpel. We wilden naar een wat kouder gebied deze keer en waren op zoek naar leuke plekken in Scandinavië of IJsland, maar toen in December het nieuws te horen kregen dat PSV in Februari in St Petersburg zou moeten spelen tegen FC Zenit dachten wij: ja dat kan natuurlijk ook! En zo combineren we een uitwedstrijd van PSV bezoeken met een winterse vakantie in westelijk Rusland om te genieten van winters weer, banya's, datscha's en Russische cultuur.

Veel plezier met meelezen de komende week! (en als je er geen zin in hebt, je kan je zo afmelden via de link in de mail. )

Da Svidania!

22 uur in Qatar, oliestaat in de Perzische Golf.

Dag 24: zaterdag 11 oktober

Na het ontbijt van ons hotel nemen we de taxi naar de luchthaven van Teheran: Imam Khomeini Airport. Iran is voorbij en het was er erg mooi en leuk! Op maar 2 uurtjes vliegen ligt daar Doha in Qatar. Met onze huurauto gaan we eerst een stukje van dit kleine land ontdekken. De maximumtemperatuur deze dag: 39 graden. In de schaduw. Gelukkig zit hier in elke auto Airco. We rijden wat rond in het oosten en zuiden van Qatar. Eerst naar de zandduinen in de woestijn toe. Lekker de duin oplopen en genieten van het mooie uitzicht op zand zand en zand, en ook de petrochemische bedrijven in de achtergrond. Het is immers een oliestaat. Omdat we wel een keer in de Perzische golf wilden zwemmen zijn we ook even gestopt op een strandje waar maar 5 mensen waren. Even kijken hoe het water voelt. Net zo warm als buiten komen we achter, maar wel heerlijk om zo af te koelen door alleen nat te worden. Het is hier net een sauna met warmwater-zoutbaden, heerlijk! Hierna nog een flink stukje rijden naar de grens met Saoedi-Arabië bij het stadje Sawra. Het is een uurtje rijden maar dat is mooi door de zandduinen in het uitzicht. Niet veel te zien bij de grens, maar wel leuk om mee te maken. Even een tankstation binnenlopen en kijken wat daar rondloopt. Vele mannen met witte gewaden en tulbanden en modern en schoon dat het er is! Ook erg grappig: wij gingen even naar de zee toe bij de grens en daar stond ook een Jeep in de verte. Deze kwam naar ons gereden en de 2 jongens daarin boden ons meteen wat pistachenootjes aan. Het was net een combinatie van Borat en Laurel&Hardy in de auto: “Hi man! Where you from! Oh Nice! What do you think about Saoudi-Arabia! Good! Nice to see you Friends! Welkom in the Gulf!” Hierna terug naar het hotel in Doha, weer een uurtje terugrijden, voor ons laatste hotel. We slapen in de “Torch”, een luxe 5 sterren hotel in de vorm van een fakkel naast de sportcomplexen van Qatar. 50 etages hoog, wat een uitzicht van boven! En ook het zwembad van het hotel gaan we even checken op de 19^e verdieping buiten. Met uitzicht over Doha, Wow!!! Overal genoeg personeel om je te helpen. Glaasje Lemonade Sir? Towel Sir? Do you like it Madam? Welcome in Qatar! De kamer zelf is ook een beleving: Alles is computergestuurd. Er ligt een Ipad in de kamer en daar kan je van alles mee: Kleur van de verlichting aanpassen, temperatuur regelen, tv aanzetten, gordijnen open en dicht doen, krant lezen en ook internetten. Wat een luxe! Dit is een van de hotels waar vooral sporters slapen en zal waarschijnlijk ook gebruikt worden bij het WK voetbal van 2022, als deze doorgaat. In de zomer is het hier 50 graden namelijk, dus wij hebben onze twijfels nog. Maar dat ze het kunnen: jazeker! Omdat we ook nog iets meer van de stad willen zien, gaan we naar de aangrenzende Shopping Mall, de Vilaggio. Dit is een heel modern winkelcentrum, met daarbinnen alles nagebouwd zoals Venetië, inclusief de Gondola’s. Alle moderne winkels zijn er te vinden, maar vooral mensen kijken is het leukst. Veel tulbanden die lopen te paraderen met vrouwen in Boerka’s of Niqaabs met tasjes van de meest luxe tenten. Ook veel Paki’s en Indiase mensen en een hoop Afrikanen hier. En af en toe een verdwaalde westerling. Ook grappig om te zien: binnen is ook een ijshockeybaan, terwijl het buiten nu 36 graden is kan je binnen schaatsen in een airco hal. Het is een grote rijkdom en dat laten ze zien. Wij eten wat bij een lokale hamburger tent, en gaan terug naar ons hotel naar de kamer. De rijkdom van buiten was voor ons genoeg, we gaan naar de rijkdom van onze kamer. Even bad in, nespresso drinken op de kamer, muziek aan (Arabische muziek) en genieten van de laatste avond van de reis die nu op dag 24 is beland. Om 0:30 AM gaan de lichten uit…

Dag 25: zondag 12 oktober

Omdat we eens de zonsopgang wilden zien staan we vroeg op: om 5:00 AM gaat de wekker. Niet omdat we zo weinig willen slapen, maar omdat we om 6:30 gepakt en gezakt bij het ontbijt moeten staan om daarna naar het vliegveld te rijden om onze laatste terugvlucht te nemen. Nou ja gezakt: onze backpack was nog op de luchthaven van Doha, want die ging direct door naar de aansluitende vlucht van Qatar Airways naar Brussel. We eten snel een hapje bij het “Flying Carpet restaurant” wat een waardig 5 sterren ontbijt serveert. We nemen snel wat te happen in een hoek met wat warme dingen en nemen wat glaasjes verse Jus d’orange. En lekkere koffie! Om 6:50 zitten we in onze auto, die door het mannetje van de Valet-Parking was voor komen rijden. Op naar de luchthaven op de zondagmorgen, maar dat is gewoon spitsuur hier. We redden het op tijd op de luchthaven en stappen in de vlucht naar Brussel Zaventem Airport. Eenmaal in Brussel de trein in gestapt, op naar Neerpelt, waar we opgehaald worden door een enthousiaste Nol en Annie die veel willen horen van ons. Laatste stukje van de reis en de laatste grens was de Belgisch-Nederlandse. Snel naar huis! Naar de katjes toe en lekker opfrissen! Wilma kwam ook nog even langsgefietst en was ook ontzettend blij dat we er weer waren. Wij gaan nog even 1 ding doen het laatste deel van deze vakantie: Onze nieuwe kat/blaag ophalen genaamd Manx. Die staat ook op ons te wachten in Eindhoven en op dit moment terwijl dit getypt wordt loopt hij rond hier in ons huis. Vakantie is voorbij, we hebben er van genoten. Hongarije, Azerbeidzjan, Georgië, Armenië, Nagorno-Karabach, Iran, Qatar. Het is mooi geweest en het was een fantasische reis met vele ontmoetingen, gastvrije mensen, verschillende culturen en natuur. We moeten weer werken, maar gelukkig nemen wij in ons achterhoofd nog mee: De Kaukusus en Iran zijn geweldig! En we zullen het nooit vergeten!

Yazd en de Iraanse hoofdstad Tehran

Dag 22: donderdag 9 oktober

De ochtend begint deze keer wel heel relaxed. Uitslapen tot zeker half 9, op het gemakje een koffie en ontbijt met onze kamergenoten Johannes & Christina en daarna met zijn vieren de stad Yazd in om de Lonely Planet “walking tour” te gaan doen. Het is hier erg warm, een graad of 30, dus lekker op het gemakje de mooie stad in. Eerst nog even buskaartjes kopen voor vanavond, want deze avond staat op de planning ons vertrek naar de laatste stad in Iran: Teheran, de hoofdstad. Yazd ligt in de woestijn en de oude stad van Yazd bestaat grotendeels uit huizen gebouwd van gebakken modder met stro en de stad ziet er helemaal beige van kleur uit. Het is hier ook heel erg rustig midden op de dag, maar eigenlijk ook niet vreemd gezien de temperaturen. Midden in de oude stad stuiten we op het “Silk Road Hotel”, wat we kennen uit de 3 op reis serie van Floortje Dessing waarin verteld werd dat deze gerund werd door een Nederlandse eigenaar. Deze eigenaar was er helaas niet meer, maar toch was het hotel met het bijbehorende restaurant een heerlijke gelegenheid voor een lunch. Hoofdgerecht: Kamelenvlees. Jammie! Dat kennen we nog uit Marokko. Hierna hadden we er weer genoeg van en gingen naar ons Yazd Traditional Hotel waar we geslapen hebben. Lekker hangen op de binnenplaats met veel thee, met wat gezelligheid en wat lezen in onze literatuur. Het beviel ons zelfs zo goed dat we zijn blijven hangen tot en met het diner, met aansluitend wederom de heerlijke waterpijp van het hotel. Gewoon luieren, heerlijk op de laatste dagen van de vakantie. Om 21:00 nemen we de taxi naar het busstation. We gaan vertrekken naar Tehran, in een wel heel mooie uitgevoerde discobus vol met LED lampen en knipperverlichting. Dat belooft nog wat.

Dag 23: vrijdag 10 oktober

Slapen in de discobus ging op zich best prima: het was een zoals ze hier noemen VIP bus, met ruime stoelen en flink wat beenruimte. Om 1:00 worden we vrij bruut gewekt: er was een politiecontrole compleet met honden, en die moesten even de bus door terwijl wij buiten moesten wachten. Alles was prima en we konden verder, totdat om 5:00 we wederom worden gewekt voor de stop bij de Autobahn-Moskee. Er moet immers ook weer gebeden worden voor zonsopgang. Om 6:30 staan we dan eindelijk op het centrale busstation van Tehran, een stad met 15 miljoen inwoners. Het is onze 6^e hoofdstad alweer van de vakantie en de 7^e (en 8^e ) moeten nog komen. We nemen de metro naar het centrum van de stad en ontmoeten een Iraniër die ons de weg wijst naar meerdere hotels in de buurt. Wij bleven meteen hangen bij de eerste, want deze was erg schoon, goed georganiseerd en vooral belangrijk: we konden om 8:00 meteen de kamer al in. We mogen zelfs al meteen gebruik maken van het ontbijt en dit was dan ook een prima start van de dag. Hierna de stad in: eerst lekker wandelen door de stad waar ons vooral opvalt de muren van de voormalige US ambassade, beklad met leuzen en tekeningen over de Verenigde Staten die duidelijk te kennen geven waar ze over gingen. “Down with USA!”, Vrijheidsbeeld met doodshoofd, Het Capitool met daarop een Israëlische vlag. Leuk om te zien! Daarna naar de Azadi toren, een bouwwerk wat het meest lijkt op de Arc de Triomphe, maar dan voor de vrijheid van Iran. We bekijken eerst de buitenkant, daarna gaan we ook de toren zelf beklimmen. Mooi uitzicht, mooie tentoonstellingen beneden over het land Iran en de provinciën en ook nog een mooie mineralententoonstelling was te vinden waar (schoon)pa Pim vast graag meer van had willen zien. Na dit mooie bezoek en de uitzichten over de miljoenenstad tegen de bergen aan, besluiten we naar een iets controversiëler bouwwerk te gaan: de heilige tombe van Ayatollah Khomeini. Voor veel Iraniërs een heilige plek, hij was immers de leider van de revolutie van 1979 die tot de huidige staat I.R. Iran heeft geleid. Maar ook door velen veracht, door de manier van leiden van het land. Het gebouw zelf is prachtig, een soort moskee met gouden torens van buiten, en van binnen een grote hal met velen afbeeldingen van de Ayatollahs. We kunnen ook dichtbij de kisten komen, die in een soort glazen kooi staan. We zien daar mensen huilen en geld naar binnen gooien. Het is indrukwekkend, maar ook erg vreemd om hier te staan voor een persoon die niet al te goed voor zijn mensen is geweest. In de buurt was ook nog het grootste kerkhof van de stad, de Behest-e Zahra en deze gingen we ook bezoeken. Dit kerkhof staat vooral bekend om de slachtoffers van de Iran-Irak oorlog in de jaren 80. Vele slachtoffers van de daden van Saddam Hoessein liggen hier begraven met daarbij vele persoonlijke spullen. Letterlijk kilometers aan graven, indrukwekkend om te zien. Ook is hier veel bedrijvigheid van Iraniërs die hun familie of martelaren gingen bezoeken en wat voor ons erg vreemd was: veel mensen hadden verschillend eten bij zich die ze aan iedereen ook uitdeelden, zo ook aan ons. Fruit, koekjes, snoep, chocola, etc. Het is een soort van saamhorigheid: wij slaan ons hier samen wel doorheen. Wij staan voor elkaar klaar en we helpen elkaar. Het was na deze heftige afsluiting voor ons genoeg geweest voor vandaag. We wilden wat gaan eten en we waren op zoek naar het laatste speciale gerecht van Iran wat we wilden proeven: het schapenhoofd. Helaas geen succes met vinden, want op vrijdag (is hun zondag) zijn bijna alle winkels en vele restaurantjes dicht. Dan maar een lekkere kebab met rijst in het hotel, ook prima. Tassen herschikken voor het vertrek naar Doha, Qatar de volgende morgen.

Isfahan deel 2 en de aankomst in de woestijnstad Yazd

Dag 21: woensdag 8 oktober

Na het uitslapen en de tassen inpakken bezoeken we de grootste moskee van Iran in Isfahan. Deze moskee stamt al uit de 11^e/12^e eeuw en heeft zelfs de grootste aardbevingen in de 18^e eeuw overleeft. Deze moskee is een van de heilige plekken voor de Iraanse moslims, in het midden staat een vergelijkbare blok zoals in Mekka in Saoedi Arabië, alleen hier wat kleiner. Hierna gaan we terug naar het hotel, maar niet voordat we nog een heerlijk Iraans ijsje hebben gegeten (Faludeh, soort vermicelli in citroen sap). Hierna met de taxi naar het busstation van Isfahan gegaan voor onze bus naar Yazd in de woestijn van Iran. Onderweg stappen ook nog 2 Nederlanders in. We konden even wat bijpraten over het mooie land en de gastvrije mensen in Iran. Na 5 uur in de bus te hebben gezeten arriveren we in Yazd en hier ontmoeten we 2 andere backpackers, Johannus en Christina, hij uit Duitsland en zij uit Spanje, maar wonend te Zwitserland. Het klikt prima en samen gaan we op zoek naar een hotel in de stad. Dat blijkt best lastig hier, want bijna alle hotels waren al volgeboekt. Zij hadden overal gebeld maar overal hetzelfde riedeltje: Full. Via onze taxi chauffeur komen we toch bij een hotel uit, het Yazd traditional Hotel, die nog 1 kamer blijkt te hebben voor 4 personen. Omdat het allemaal prima gaat samen besluiten we deze te nemen, immers was er toch geen andere keus. We konden alleen pas laat de kamer in, 18:00 werd gezegd, maar dat is geen probleem, want we kunnen samen een lekkere kebab met rijst eten om de hoek. Maar toen we terug kwamen bleek er een probleem met de sleutels te zijn, dus we moesten nog langer wachten. Op zich niet erg, want we vermaakten ons prima met eerst wat thee, daarna nog meer thee, wat nougat, wat nootjes en daarna ook nog de waterpijp. Om 21:30 konden we eindelijk de kamer in om onze spullen te droppen en daarna nog heerlijk kletsen beneden in de leuke binnentuin van het hotel. Heerlijk zo’n dag zonder echt veel sightseeing, maar gewoon lamlendig op een Perzisch tapijt hangen. Het is alweer bijna nacht geworden, dus mooi lekker naar bed. Morgen weer een dag.

Salam Aleikum in Iran!

Dag 16: vrijdag 3 oktober

De volgende ochtend worden we wakker en het is koud. Ongeveer 11 graden zou de maximumtemperatuur worden en om 8:30 zou het ontbijt geserveerd worden in ons hotel. Alleen die kwam niet, in het hele hotel is niemand te bekennen en we staan er alleen voor. We hadden geen zin in gezeur, dus gewoon spullen pakken en de sleutel van de kamer op de grond gooien. De eerste mindere ervaring van deze vakantie hebben we gehad. Op naar de taxi naar de “wings of Tatev”, de langste kabelbaan ter wereld van ongeveer 6km lang. Ook hier niet veel geluk met het weer: de hele rit lagen we in de dikke mist. Maar het doel was dan ook het klooster van Tatev te bekijken en dat was wel erg de moeite waard. Wat kaarsjes aansteken, wat verhalen aanhoren van de historie, en we gaan weer verder per taxi richting de grens met Iran. De taxi brengt ons naar het stadje Kapan, waar we na een heerlijke lunch met hamburger bij een lokale cafetaria het busje (Marshrutky) naar Meghri nemen, op de grens met Iran. Hier hebben we een prima B&B bij gastvrouwe Marieta, waar we heerlijk konden eten en wat drinken. Tevens ook de laatste drankjes voor deze reis: in Iran is alcohol namelijk verboden. We bekijken ook nog even het dorpje en het was leuk om zo Armenië af te sluiten.

Dag 17: zaterdag 4 oktober

Na een prima ontbijt van Marieta, brengt de zoon des huizes ons naar de daadwerkelijke grens van Iran, zo’n 8km verderop bij het dorpje Agarak. Goodbye Kaukasus en Salam Aleikum Iran! Armenië uit was een eenvoudige opgave, maar Iran inkomen duurde wel even. Niet omdat ze moeilijk deden, maar omdat het computersysteem er blijkbaar uit lag. Maar tussen het wachten door ontmoeten we een andere reiziger Helen uit Australië en we hadden met haar een goede klik gekregen. 2 uur later zijn we dan eindelijk in Iran en we gaan samen met Helen met de taxi naar Tabriz, zo’n 150km verderop. De wegen in Iran zijn opvallend goed, dus het was een prima rit om voor het eerst Iran te zien en aan te voelen. Het hotel wat we nemen voldoet redelijk en we gaan samen met Helen wat eten in Tabriz: Kebab met rijst, samen met een lokaal drankje: Doegh (soort zoute karnemelk). Hierna wat wandelen door de stad en we worden aangesproken door Ali, een gepensioneerde leraar Engels die nu zijn zakcentje verdient door toeristen de omgeving rond te leiden. Hij wil ons sowieso eerst helpen met het regelen van buskaartjes voor maandag en we worden daarna uitgenodigd om bij hem thuis en de familie wat thee te drinken en wat watermeloen te eten. We maken kennis met de Iraanse gastvrijheid en besluiten om met Ali (of eigenlijk de zoon van Ali, Ehsan) de volgende dag op pad te gaan. Inclusief Helen, want met zijn drieën hebben we het erg gezellig in Iran.

Dag 18: zondag 5 oktober

Ehsan haalt ons de volgende morgen op bij het hotel. Ehsan is 33 jaar, op dit moment zijn master in wiskunde af aan het ronden op de universiteit van Tabriz. Beetje vergelijkbaar dus aan Geert, al was die al op zijn 28^e klaar. We rijden eerst naar Kandovan, een stadje uit de rotsen gehouwen, waar in vroeger tijden toen Djengis Khan over Perzië heerste, een groot aantal Perzen naar toe is gevlucht. Er wonen nu nog steeds mensen in deze grotstad, maar ook zijn er vele huisjes omgetoverd tot winkeltjes met allerlei eten en rommel. We besluiten in een goed restaurantje te eten en Ehsan beveelt ons Abguhst aan. Dit is een gerecht wat vroeger door de armere bevolking werd gegeten en bestaat uit een soort soep in een blikje, met daarin aardappel, tomaat, schapenvlees en kikkererwten. De soep eet je op gemixt met wat brood en daarna maak je van de rest een stamppotje. We vinden dit een heerlijk gerecht! Hierna rijden we naar het meer van Orumiyeh. Nou ja meer, het was een groot meer die aan het verzilten is geraakt. Omdat de Iraanse overheid ook nog eens bijna alle toevoerende rivieren heeft omgebouwd tot dammen voor elektriciteit, is er weinig meer over van het meer. Grote zoutvlakten blijven over en nog een minimaal stukje water staat er nog. Binnen 1 jaar is alles weg aldus Ehsan en hij wordt er erg triest van. Maar ja, het is wel een uniek gezicht, lopend door Antarctica, maar dan in dik 25 graden. Na een thee bij een lokaal wegrestaurantje, rijden we weer terug naar Tabriz. Hier volgt nog een verassing: de vrouw van Ali heeft voor ons nog wat speciaals en traditioneels gekookt. Schapenmaag en nog een ander gerecht van Schapen ingewanden. Het zag er raar uit, maar was verassend lekker! Dit werd heerlijk opgepeuzeld zittend op een Perzisch kleed met de hele familie en ons. Hierna gingen de familie plichtplegingen verder, want Ali vond het ook leuk als we met zijn familie meegingen op familiebezoek bij zijn neef en de familie, elders in de stad. Uiteraard gaan we mee en we maken kennis met de familie, die wel een bijzondere eigenschap hebben: ze hebben allemaal aan elke hand en voet 6 vingers en tenen. Ook de setting was erg opvallend: de vrouwen aan de ene kant van de kamer en de mannen aan de andere kant, maar wel erg gezellig met de thee, koekjes, familiefoto’s en een hoop lol. We sloten af met een fotoreportage met allemaal en we gingen weer naar ons hotel. Wat een heerlijke dag was dit!

Dag 19: maandag 6 oktober

Deze ochtend vertrekken we zonder Helen naar de Bazaar van Tabriz, een van de Unesco heritage monumenten van Iran. Deze Bazaar is maar liefst 7km2 groot en er wordt van alles verkocht: kruiden, fruit, snoep, tapijten, koperwerk, goud, etc. etc. Wij zijn vooral geïnteresseerd in de kruiden en kopen wat Saffraan voor thuis in de keuken. Hier komen we ook nog toevallig Ali tegen die op zoek was naar nieuwe toeristen en we drinken met hem nog een thee bij de tapijtenhoek. Na in totaal 3 uur in de bazaar te zijn geweest en maar misschien een kwart te hebben gezien, gaan we naar ons hotel om onze spullen in te pakken en uit te checken. We lopen daarna door naar de Blauwe Moskee, een van de oudere mooie gebouwen van de stad. Deze is verwoest in een van de grootste aardbevingen ooit in de 18^e eeuw, maar weer redelijk goed hersteld door de Iraniërs. Hierna naar het busstation toe om te kijken hoe we de 1000km gaan afleggen, en dit blijkt verassend mooi te zijn: een luxe VIP bus, met heel veel beenruimte, met gratis drinken aan boord (water en vruchtensap) en met heerlijke stoelen. Na een tussenstop rond 22:00 voor gebed en wat eten gaan we de nacht in. We zijn op weg naar Esfahan, een stad in Centraal Iran.

Dag 20: dinsdag 7 oktober

We hebben redelijk kunnen slapen in de bus als we om 5:00 weer gewekt worden voor het ochtendgebed bij een moskee langs de weg. Wij gebruiken deze tijd om even op te frissen en wakker te worden. Om 6:30 komen we aan in Esfahan en we zijn toch nog wel een beetje geradbraakt door de busrit. We gaan naar het centrum toe en komen bij een hotel aan die we via onze Lonely Planet gids hebben gevonden. Helaas kunnen we pas om 13:30 in de kamer, dus we laten de spullen achter en gaan de stad alvast verkennen. We beginnen met een Walking tour door de stad, die begint op het een na grootste plein ter wereld: Imam Square. Dit plein is fantastisch groot, met 2 fonteinen, met een Islamitisch badhuis aan de ene kant en aan de andere kant een mooie Moskee, die we ook van binnen hebben bekeken. We zien dat Esfahan wel een hele mooie stad is. De stad was in de tijd van de Sjahs ook de hoofdstad van Iran, dus waar de pracht en praal vandaan komt is dan ook duidelijk. We laten ons ook nog rondrijden in een paard en wagen en dit was een grappige activiteit vooral voor Marleen. Hierna de Bazaar van Esfahan in om wat rond te neuzen en een hapje te eten bij een lokaal restaurantje. Hierna tijd om het hotel op te zoeken om even op te frissen en een siësta te houden. We hadden het even nodig. In het eind van de middag gaan we terug naar Imam square om eens te kijken wat Esfahani’s in de avond doen. Grappige taferelen met families en vrienden zittend op kleedjes en tapijten, thee drinkend en lol makend met elkaar. En wij lopen er gewoon tussen, op zoek naar een restaurantje om de avond in stijl af te sluiten. Het is mooi geweest voor vandaag, we gaan naar ons hotel. Reisverslagje schrijven en naar bed. Met overigens de opmerking dat het internet hier erg traag is, dus dat de foto’s en video’s op een later moment nog wel zullen volgen.

Nagorno-Karabach

`

Dag 14: Woensdag 1 Oktober `

Na een goede nachtrust bij Eduardo vertrekken we naar onze nieuwe vriend Boris voor een kop heerlijke Armeense koffie en hier staat ook onze chauffeur voor deze dag, Rudolph klaar. Rudolph is een heel aardige vriend van Boris die geboren is in Baku, Azerbeidzjan, maar in de oorlog heeft moeten vluchten naar Karabach omdat hij Armeens is en daarom woont hij nu in Stepanakert. Met zijn vieren vertrekken wij naar het kloostercomplex Gandzasar. Hier ligt een hele hoop van de historie van de Karabachers, vooral op het kerkelijk gebied. Ook is hier te zien dat in de oorlog de kerk niet helemaal gespaard is gebleven: er zit namelijk nog een inslag van een raket in de buitenmuur van het complex. Deze hebben ze laten zitten om te laten zien wat oorlog kan doen. Binnen in de kerk heeft ook een mooi verhaal: volgens de legendes is het altaar gebouwd op het hoofd van Johannes de Doper. Of dat echt zo is, weet niemand, maar daarom is het natuurlijk een legende. Hierna rijden we naar het plaatsje Vank en gaan zitten bij een prachtig hotel waar naast het hotel een mooi houten schip wordt gebouwd. Alles in Vank en omgeving wordt heel hard opgeknapt door de lokale bevolking, met behulp van het geld van een Russische multi-miljonair Levon genaamd (betekent Leeuw). Levon doet dit op een hele mooie manier: hij laat de mensen werken en met arbeid krijgen ze weer geld en daarna inkomsten. Ook wegen zijn aangepakt en daardoor is het hier fijn rijden. Bij dit hotel genieten we van een heerlijke lokale lunch: een soort pannekoek gevuld met eetbaar gras en 12 andere kruiden. Super lekker! Ook in dit dorp is een ander hotel gebouwd in de vorm van de Titanic en we bezoeken een ietwat treurige dierentuin met onder andere wolven, leeuwen en beren. Boris had al gewaarschuwd dat het wat minder zou zijn qua hokken, maar wilde het toch graag laten zien dat het er was. Hierna rijden we verder naar Tigranakert, een oud kasteel van een zoon van de Sjahs van Iran (Tigran de Grote) om over dit deel te heersen, in de tijd dat Karabach onderdeel was van Perzië. Als we terug rijden naar Stepanakert passeren we ook nog de spookstad Agdam. Agdam was een stad van formaat Eindhoven, maar is helemaal verwoest in de oorlog. Er woont niemand meer, geen gebouw staat meer overeind. We mogen ivm veiligheid niet door de stad rijden, maar vanaf de randweg van de stad was het erg indrukwekkend om te zien en we werden er best stil van. We hebben er wel een video van gemaakt uit de auto (mag eigenlijk niet), dus liefhebbers kunnen dit altijd bij ons thuis komen kijken. Eenmaal in Stepanakert aangekomen stoppen we nog bij het beeld van Papik en Tatik, de opa en oma van het land Karabach en haar bevolking. Heel mooi, dus hier nemen we een souvenir mee wat een mannetje zit te maken onder aan het beeld. Hierna weer terug naar de toko van Boris om te genieten van het feestmaal van de Karabachers: een soort brood met daarin BBQ vlees (de lekkerste ooit gegeten) en lokale groenten en kaas. Ook een lokale rode wijn mocht niet ontbreken. We eten ons helemaal rond en er blijven maar nieuwe dingen komen bv in de vorm van Karabach-thee van kruiden en pennywafels. Eenmaal voldaan rijdt Boris ons naar hostel Eduardo en ook daar zit Eduardo op ons te wachten met een Wodka. Afslaan is geen optie, maar een slaapmutsje gaat er altijd wel in.

Dag 15: Donderdag 2 oktober

Wederom een goede start bij het cafe van Boris met een lekkere koffie. Ook de oma van Boris is aanwezig en vond het leuk ons te ontmoeten. Na de koffie bezoeken we in sneltreinvaart de 3 museums van de stad. Als eerste het staatsmuseum van Karabach. Dit museum gaat over de historie van de regio van de Neandertalers tot Koninkrijk Karabach tot de Sovjetunie en de oorlog met Azerbeidzjan. Ook bezoeken we hierna de museums van de verdwenen soldaten en van de gevallen soldaten. De museums zijn klein, maar erg indrukwekkend om te zien. Er liggen veel memorabilia van de oorlog en er staan verhalen, foto’s en persoonlijke bezittingen van de soldaten uit de oorlog. In een van de museums krijgen we een Russisch sprekende gids mee, maar gelukkig komen we met gebarentaal en de kleine Russische kennis van Geert er toch uit. Hierna rijden we weer met Boris en Rudolph naar een andere mooie plek in Karabach: Amaras. Dit is ook een zeer oude kerk in het zuid westen van het land en wordt op dit moment veel aan gerestaureerd. In deze kerk en klooster werd volgens de geschiedenis het huidige Armeense schrift voor het eerst onderwezen en daarom is ook deze plek erg belangrijk voor de Karabachers maar ook van de Armenen in Armenië. Hier ligt ook een graftombe van de stichter, bisschop Gregorius. Hij is een kleinzoon van de stichter van het Armeens Christelijke land Armenië waarvan we de kerk in de buurt van Yerevan al hebben bezocht. (Khor Virap). Hierna weer terug naar Stepanakert om een afscheidslunch te nuttigen met Boris, want hij moest weer aan het werk. Waar kan dat beter dan bij zijn eigen restaurant/bar. Ook krijgen we van Boris en van Rudolph wat cadeautjes mee, omdat zij het zelf ook erg leuk vonden met ons te reizen. De Chauff laat ons daarna nog de stad Shushi zien met misschien wel de mooiste kerk van het land, maar omdat het hier echt slecht weer begon te worden zijn we hier maar relatief kort gebleven. Hierna brengt Rudulph ons weer over de “grens” met Armenië, waar we de nacht gaan doorbrengen. De grenscontrole stelt niet veel voor en binnen 1 minuut bij de douane zijn we weer in een bestaand land. Het stadje Goris waar we aangekomen zijn, is eigenlijk niets aan. Het hotel echter is wel van hoge kwaliteit en ook de Wifi is fijn om te gebruiken, zodat we hier tijd kunnen besteden aan het uploaden van foto’s, een video en het schrijven van dit verslag. Morgen weer een dag, we gaan doorreizen naar het zuiden, in de richting van Iran. Het zullen weer mooie, interessante en spannende dagen worden.