Welkom in Armenië! En ook het vertrek naar Nagorno Karabach

Dag 12: Maandag 29 september

Aangekomen in Armenië, ons 4^e land van deze vakantie, gaan we op zoek wat we kunnen gaan doen in de hoofdstad Yerevan. We komen er achter dat Yerevan heel modern is: zelfs Wifi op de metrostations! Hier zoeken we met behulp van onze vriend booking.com een hotel/hostel die in het centrum van Yerevan ligt. We krijgen een eigen klein appartementje met badkamer, woonkamertje met een bed erin en dat is voor ons genoeg. We bezoeken eerst het hoofdplein van Yerevan, het plein van de republiek. Hier zien we de mooie gebouwen zoals de regeringsgebouwen en het nationaal museum die helaas was gesloten op maandag. Ook het operagebouw bekijken we in de stad en het is hier ontzettend modern en goed georganiseerd. Tussendoor vonden we ook nog een tentje die uitstekend English Breakfast kon regelen, dus waarom niet een keer iets anders? Na de hele ochtend de stad te hebben bezocht besluiten we om in de middag een taxi te nemen om ons de omgeving van Yerevan te laten zien. We bezoeken eerst de Geghard Monastery, een van de mooiste kerken van Armenië wat ook een beetje aanvoelt als de kerk in Georgië, het David Gareja klooster. Ook gedeeltelijk uitgehouwen uit de rotsen met hele mooie omgeving, gewoonweg prachtig. Hierna ook doorgereden naar de Garni Temple, een tempel gebouwd in de 1^e eeuw na christus voor de Griekse zonnegod Mitra. De tempel is opnieuw opgebouwd in dezelfde stijl en locatie en dus erg interessant om te zien. Ook deze tempel ligt in een van de mooiste valleien van Armenië. Hier lagen ook nog ruïnes van Griekse badhuizen en ook dat was erg interessant. Omdat we het na een uur alweer gezien hadden vroegen we onze chauff om door te rijden naar een andere kerk: de Khor Virap. Deze kerk ligt aan de voet van de voor Armenen heilige berg Ararat, waar volgens de bijbel de Ark van Noach heeft gelegen. De berg zelf ligt op dit moment op het grondgebied van Turkije en de relaties met Turkije zijn niet zo goed, dus ook Armenen kunnen de berg zelf niet bezoeken. Maar van de Armeense zijde is de berg toch het mooist om te zien. Op een klein bergje naast de kerk om het uitzicht te bekijken komen we de eerste Nederlander tegen uit Amsterdam. Dit was een Armeens Christen die onderzoek doet naar de Amsterdamse geschiedenis en blijkbaar is daar veel over te vinden in Armenië. Je hebt immers een grote Armeense gemeenschap in onze hoofdstad. Via zijn tip zijn we ook nog een soort kerker/kelder in gekropen waar volgens de historie in het jaar 300 na Christus een van de eerste gelovigen was opgesloten die gered werd door een koning. Hij kon blijkbaar een van zijn mensen genezen en niet lang hierna werd in Armenië het Christendom als nationaal geloof aangenomen, als eerste ter wereld. Hierna terug naar ons hostel in Yerevan, om op te frissen, om te relaxen en om de indrukken van de dag te verwerken. Ook even een film gekeken op de laptop en dat werd “The Grand Budapest Hotel”. Ook hebben we hier gekeken naar het filmpje van 3 op reis van Patrick in Nagorno-Karabach, onze volgende bestemming waar we de volgende morgen naar vertrekken.

Dag 13: Dinsdag 30 september

Deze ochtend zijn we na het ontbijt in ons hostel vertrokken met de taxi naar het busstation van Yerevan om te vertrekken met een Marshrutky (busje) naar Stepanakert, de hoofdstad van een niet bestaand land: Nagorno-Karabach. Korte samenvatting van de geschiedenis: Nagorno Karabach was vroeger een eigen koninkrijk. In de tijd van de Sovjetunie werd Nagorno Karabach toegevoegd aan de unie en wel aan de deelrepubliek Azerbeidzjan, hoewel hier over het grootste deel Armeense Christenen wonen. Na de val van de Sovjetunie was Nagorno-Karabach het eerste land wat zich onafhankelijk verklaarde, maar omdat er ondertussen ook zoveel Azeri woonden, was vooral Azerbeidzjan hier niet mee eens. Er ontstond een grote oorlog tussen Karabach en Azerbeidzjan, waarbij Karabach werd gesteund door de Armenen. Uiteindelijk won Karabach de oorlog tegen het grote Azerbeidzjan en zijn ze sinds 1994 de-facto onafhankelijk. Een vrede is echter nooit getekend en officieel zijn de landen nog steeds in oorlog. Niemand in de wereld erkent Nagorno-Karabach als een eigen land, maar toch zijn ze het. Voor ons lijkt het ook erg op Armenië, Armeense kentekens, de vlag lijkt op die van Armenië, maar dan toch een beetje anders en ze betalen met de Armeense Dram. Maar terug naar de rit: de reis duurde maar liefst 6 uur, met een tussenstop met kebab bij een dorpje. We kwamen bij de “grens” aan, en hier kregen alleen wij de Hollanders een briefje mee met waar we moesten gaan melden in de hoofdstad om ons visum te gaan kopen. Hierbij was ook een andere Nederlander: Henri uit Zwolle, die toevallig ook in dit busje zat, alleen hij ging maar voor 1 dag heen en weer om gewoon in het land te zijn geweest. Omdat ook Nederland dit land niet erkent is het wel spannend voor ons, want mocht er iets gebeuren is er geen ambassade die ons kan helpen. Gelukkig zijn we goed van zin en van vertrouwen in ons zelf en weten we gewoon dat het goed gaat komen. Ook omdat de Armenen in Yerevan ons hebben verzekerd dat alles goed zal komen, het is immers veilig genoeg. In de hoofdstad aangekomen eerst een visum kopen voor 6 euro per persoon en hierbij zijn we vergezeld door een oud mannetje, Eduardo genaamd die een hostel runt. We besluiten met hem mee te gaan en het blijkt een heel lieve man te zijn die ons verwelkomt met een thee, met wat fruit en wat snoepjes. Deze keer een echte Opa gevoel. Na even bijkomen snel nog de stad bekijken en we zien hier onder andere het presidentieel paleis en een mooi park bij de rotonde naast het paleis. Hier zagen we ook een cafe/bar genaamd: Bar en we besluiten hier maar binnen te gaan. Na even in het Engels te zijn aangesproken, zegt een kerel opeens: jullie spreken Nederlands! Deze jongeman, mede eigenaar van de bar/restaurant heeft namelijk 2,5 jaar in Nederland gewoond en rondgezworven op jacht naar zijn liefde die in Engeland woonde. Alleen Engeland heeft hij nooit bereikt door problemen met paspoorten, maar ja, in Nederland was het ook goed toeven. Hij legde ons veel uit in soms Nederlands maar vooral Engels, wat Nagorno Karabach voor hem is. Ook vroegen wij hem of hij iemand wist die ons de volgende dag het land kon laten zien, maar hij zei dat hij dat zelf wel zou doen, met behulp van een taxi chauffeur. Wat een aangename verassing! Boris heet hij, en leuk is dat hij ook kon praten over het verschil tussen de Lidl en de Albert Heijn, dat hij de Haring kende en lekker vond, dat hij Koninginnedag kende en wat kon vertellen over zijn ervaringen. Na een avond met pizza en wat bier gingen we terug naar het hostel, want morgen volgt een waarschijnlijk fantastische dag: met een Nederlandse Karabacher het land zien! Aangekomen in ons hostel staat Eduardo alweer klaar met een lokaal wijntje en ook dit konden wij niet afslaan. We lieten hem wat vakantiefoto’s zien en foto’s van ons huis en de katjes. Hij vond het geweldig. Hierna lekker slapen!

Georgië deel 3: Kakheti en het vertrek naar Armenië

Dag 9: Vrijdag 26 september

De ochtend begonnen met een heerlijk ontbijt van Natia en we konden weer vertrekken naar het busstation. Het is hier koud, ongeveer 2 graden zo vroeg in de morgen in de bergen. De busrit bracht ons naar Tbilisi en in deze 2 uur durende rit was vooral Marleen erg blij met de stinkende Georgiër naast haar, maar ja het uitzicht was prima. In Tbilisi even overstappen naar een ander busje, althans dat was het plan, maar toch maar een taxi genomen omdat we dan meteen konden vertrekken. Taxi’s zijn gelukkig ook niet zo duur hier. Na een twee uur durende rit komen we aan in Sighnagi, wat hier symbool staat voor de stad van de liefde. Het Venetië van Georgië, in de wijnregio Kakheti. Nog niet 20 seconden uit de taxi en we worden aangesproken door een oud lief vrouwtje die een hostel heeft met een losse kamer, dus we nemen deze direct aan. Deze mevrouw, Dodo genaamd, is echt het type oma die je al lang niet meer hebt gezien. Uiteraard krijgen we wijn aangeboden om te proeven (en te kopen). Na de wijn en het relaxen zijn we het dorpje doorgelopen, het uitzicht over de wijngebieden bekijken en wat souvenirs en kruiden kopen op een marktje. Hierna lekker uit eten gegaan in een restaurantje wat Dodo ons had geadviseerd. We hadden net afgerekend, wat in ons dagboek geschreven en wilden naar huis, totdat we opeens in een ander zaaltje allemaal herrie hoorde van muziek en feestende mensen die ons graag uitnodigden om hen te vergezellen. Het was een groep van circa 20 Georgiërs van 25 a 30 jaar oud en Georgiërs zijn zoals bekend gastvrij. Ook deze keer moesten we meekomen, samen drinken, samen eten, samen dansen met het grootste probleem: niemand van hen sprak ook maar een woord Engels. Maar ja, wat maakt dat uit als je lol hebt samen. Er waren ook muzikanten aan het spelen en het werd een dolle boel. We hebben toch maar wel besloten om op tijd naar Dodo te gaan, om ons zelf te sparen voor de volgende dag: de wijnroute.

Dag 10: Zaterdag 27 september

De volgende morgen wakker geworden zonder kater (Georgische wijn is echt goed blijkbaar). Na het ontbijt van Dodo komt onze chauffeur ons ophalen. We beginnen bij een wijnmuseum in een dorpje bij Telavi. Hier zijn we de eerste gasten en helaas wederom geen Engels sprekende gids, maar de man des huizes doet zijn uiterste best om met het Russisch wat Geert een beetje kan begrijpen en de rest handen en voeten uit te leggen wat ze allemaal daar hebben liggen. Het bleek een van de oudste wijnmarkten te zijn. Wijn wordt al eeuwen en eeuwen namelijk hier gemaakt. In Georgië zegt men de oudste wijnregio ter wereld te zijn. Hierna uiteraard de wijn proeven en dat is altijd een heerlijk moment van de dag. Ook om 10:45 in de ochtend. Na een uurtje of wat gaan we verder naar de grootste wijnopslagplaats van Georgië. Dit is voor een gedeelte een museum in tunnels in de bergen. Er liggen daar 7,7 kilometer aan tunnels allemaal voor één doel: wijn opslaan. We hadden hier een gids die ons goed uit kon leggen wat het grote verschil is tussen de Georgische methode van wijn maken en de Europese methode. Georgische wijn wordt in stenen vaten in de grond gemaakt van de hele druif, terwijl in de Europese wijnen alleen het sap wordt gebruikt en een klein deel van de schillen bij de rode wijnen. Hierdoor is Georgische wijn altijd droog en kan Europese wijn ook zoet zijn. Georgische witte wijn is dan ook niet wit van kleur maar meer geel-bruin. Ook hier mochten we uiteraard proeven en met een kaasje, een broodje en wat fruit is het goed toeven in de tunnels. De derde stop was een wijnfabriek waar we het hele terrein werden rondgeleid. Het is nu vol het oogstseizoen dus er was volle bedrijvigheid. Ook hier werden we voorgelicht over het hele proces en mochten we zelf ook een keer door de klei-potten roeren van 2000 liter. Hierna ook weer even proeven (waarom niet) en hierna werden we weer door onze chauffeur naar Dodo gebracht. De rit zelf was zo voorbij, want je slaapt heerlijk na de wijntjes. Bij Dodo even heerlijk op het balkon zitten was het plan, maar opeens wordt het druk bij Dodo. Ongeveer 15 Georgische studenten plus chauffeur van de Medische Faculteit van de Universiteit van Kutaisi komen binnen. Zij hebben een uitje van de opleiding en logeren ook bij Dodo. Hier waren we even niet op voorbereid, maar ja, wat zegt de Georgische gastvrijheid: we worden uiteraard mee aan tafel gevraagd bij het eten, bij het drinken van wijn en Chacha (soort Raki maar dan Georgische stijl) en we gaan weer gewoon door met de flow van de middag en feesten met hen door tot in de vroege uurtjes. Hierbij was een heel lief klein meisje die het leuk vond om alles te vertalen naar het Engels zodat we ook echt begrepen wat ze aan het doen waren. Veel toasten op familie, broers, zussen, op het Georgische volk, op ons, op de gastvrijheid, etc. etc. Wat zingen en muziek maken hoort er ook bij en we doen vrolijk mee. Wijnregio Kakheti is een top bestemming!

Dag 11: Zondag 28 september

Vandaag is het opstaan vooral voor Marleen wat zwaarder, maar ’s avonds een vrouw ’s ochtends een vrouw. Na een ontbijt (vooral voor Geert en Marleen nam een doggybag mee) vertrokken met dezelfde chauffeur en bagage naar een mooi klooster (Bodbe) wat in de buurt lag van Sighnagi. Hier lekker rondgekeken en ook de trap genomen naar beneden naar het Heilige Water. Nergens stond dat het een flinke afdaling zou zijn, maar we gingen hem aan. Uiteindelijk bleek het een trap te zijn van maar liefst 700 treden die we daarna ook weer omhoog moesten. Maar ja, wel heerlijk sporten op deze manier. Hierna verder gereden naar een ander klooster: David Gareja op de Georgische/Azerbeidzjaanse grens. Dit is een klooster op een prachtige locatie in de bergen, half uitgehakt in de stenen. De kleuren van de omgeving zijn adembenemend, rood, blauw, grijs, bruin, geel en groen. Hierna weer verder gereden naar Tbilisi want het plan voor vandaag is de trein nemen naar Armenië vanaf station Tbilisi Centraal. We hadden nog een paar uurtjes over in Tbilisi, dus zijn naar een restaurantje gegaan met goede WiFi zodat we onze tijd door konden komen met beetje internetten, Heerenveen – PSV kijken op de mobiel (helaas nederlaag) en daarna de trein in. Om 22:16 vertrekt de trein, deze keer een heel oude trein recht uit de jaren 50, maar wel met een heerlijk bedje, met een hele vriendelijke Provodnitsa (stewardess van de trein) en een heerlijke rit naar Yerevan. Hierbij wel twee grenscontroles waardoor de nacht kort werd, maar ja, wat maakt het uit op vakantie.

Georgie deel 2: Tbilisi, Gori en Kazbegi

Dag 6: dinsdag 23 september

Vandaag staat een bijzonder museum op de planning, die van Joseph Stalin in Gori, 80km van Tbilisi. Via het chaotische busstation krijgen we het voor elkaar om de juiste bus te vinden die ons gedropt heeft bij de afrit Gori aan de snelweg. Deze route ging dichtbij de afgescheiden deelrepubliek Zuid-Ossetië, waar in 2008 nog een oorlog tussen Rusland en Georgië heeft gewoed. Eenmaal aangekomen in Gori centrum zijn we direct naar het beroemde museum gegaan. De tweede president/dictator van de Sovjetunie met de vele miljoenen slachtoffers wordt hier neergezet als een held. Hij is in Gori ook geboren en zijn geboortehuisje staat nog op het terrein. Zoals Geert het treffend omschreef in het gastenboek: Mooi museum en totaal niet confronterend, maar dat is nu juist het confronterende er aan. Na het bezoeken van alle pracht en praal, waar we ook nog Nederlandse geschonken klompjes zagen uit 1949, komen we ook nog achter de trap in een hoekje een ander zaaltje tegen. In dit stuk van het museum wordt toch nog verteld over de verschrikkingen van Stalin, hetzij niet meer in het Engels en totaal niet aangegeven hoe en wat, maar uit de beelden was te zien dat het ging over de Goelags. Hierna zijn we ook nog even de souvenir shop ingelopen om te kijken wat ze allemaal voor Stalin rommel verkopen. Buiten was er ook nog een treinwagon van Stalin waarin hij naar de conferentie van Yalta is gereisd in 1943. Joseph hield namelijk niet van vliegen. Na een paar uur zijn we weer vertrokken naar Tbilisi en hebben op het centraal station alvast kaartjes gekocht voor de trein naar Armenië/Yerevan voor zondag. Hierna nog een goedkoop druivensapje genuttigd bij ons favoriete terras.

Dag 7: woensdag 24 september

Vandaag bepakt en bezakt vertrokken naar de bergen: Kazbegi. We hebben dit gedaan met het openbaar vervoer en dat betekent een minibusje om de drie uur durende rit te maken naar het noorden van Georgië. Na 2 mooie tussenstops naderen we het bergdorpje Stepantsminda, in de volksmond Kazbegi genoemd. Hier betreden we een leuke Guesthouse van gastvrouw Natia. Hierna zijn we direct naar het centrum gelopen om onze eerste wodka te nuttigen van deze vakantie bij een bergcafe met panorama uitzicht op de bergen. Hierna bij Natia gegeten van een heerlijke soep en vooral veel groenten en daarna weer terug naar ons berg cafe-tje. Onderweg ziet Geert wat jongens die bezig zijn hun Lada aan te duwen en hij helpt hen de Lada te starten. Eerste vrienden zijn gemaakt hier. Na een leuke wandeling eindigen we dus bij het cafe en daar zitten 3 beschonken Georgiërs te zingen en te dansen. We raken met ze aan de praat en het zijn echt leuke lui. Ook kwam hier de eerste keer de Georgische gastvrijheid opduiken: als we eenmaal weg gaan blijken de Georgiërs ook al onze rekening te hebben betaald. Waarom weten we nog steeds niet, maar wel een leuke verassing! Hierna met wat wodka achter de kiezen terug lopen naar het huisje en dat blijkt een flinke opgave, maar we zijn geslaagd. Mandje in en slapen!

Dag 8: donderdag 25 september

Om 7:00 worden we weer gewekt en dat was eigenlijk best wel vroeg na het avontuur van gisterenavond. Zeker met een ontbijt van gehaktballen, brood, aardappelpuree en wat andere dingen was het wel even wennen. Uiteindelijk het meeste meegenomen als lunch-tas en na nog even een power-nap vertrokken richting de kerk hoog op de berg. Toen we eenmaal in het centrum van het dorpje waren kregen we een leuke aanbieding om met een oude Lada de berg op te gaan. Even de verloren tijd inhalen en met een rit die meer leek op een massage bereiken we op 2200m hoogte het kerkje in het prachtige groene landschap van Georgië. Het uitzicht is adembenemend, het kerkje heel erg mooi om te zien. Hier treffen we ook de eerste groep Nederlanders van de vakantie: 18 man op Groepsreis door Georgië. Ze waren vooral verbaasd dat we dit op eigen houtje deden en vonden het erg leuk ons tegen te komen. Hierna wilden we verder de bergen in naar de gletsjer, maar na een flinke klim komen we er achter dat het eigenlijk te ver weg is om nog te bewandelen en we gaan dan ook maar een klein stuk naar boven. Ook hier was het uitzicht prachtig. Hierna wel helemaal naar beneden gewandeld tot het dorpje en dat was ook al een flinke uitdaging. 3 uur later bereiken we onze guesthouse en even de benen strekken voordat we ons diner kregen: wederom soep met rijst en wat brood, ei en soort pannenkoeken. Hierna nog even afsluiten bij het beruchte cafe in het dorp om van de wifi te genieten en dit verslag te schrijven. Morgenvroeg weer verder reizen naar Kakhetië, een reis van minimaal 5 uur met overstap op Tbilisi.

Bakoe deel 2 en aankomst Georgië

Dag 4: Zondag 21 september 2014

Na het uitslapen, een goed ontbijt in het hotel en na het opruimen van de ontplofte bom in onze kamer, zijn we de stad in gegaan. Op de planning met het lokale openbaar vervoer naar “Yanar Dag”. De naam Azerbeidzjan betekent in hun taal “het land van vuur” en dat is bij Yanar Dag goed te zien waarom. Natuurlijk gas stroomt zo uit de aarde en is ooit per ongeluk in brand komen te staan. Dit vuur zal voor eeuwig blijven branden zegt men, althans zolang er nog gas in de aarde zit. Het is ontzettend leuk om bij dit hete haardvuur te staan en ook erg grappig is het dat hier onze eerste regendruppels zijn gevallen van de vakantie. Nee, het vuur regent niet uit. Hierna weer in het gammele busje gestapt die vol met Azeri’s zat en 1 verdwaalde Belg. De eerste Nederlandse woordjes kunnen spreken in deze vakantie en dit keer met geen Nederlander. Aangekomen bij het busstation/metrostation nog wat foto’s op de heuvel gemaakt van het stadion in aanbouw voor de Europese spelen 2015 en van de hal waar het Eurovisie Songfestival 2012 is gehouden. Hierna was het tijd voor Modern Baku, dus zijn we naar de Flame Towers zelf gelopen bergop. Dit zijn de drie grootste torens van de stad in de vorm van vlammen, die zoals we gisteren vertelden bij nacht helemaal verlicht zijn. Hierboven stond ook een mooie nieuwe moskee, een uitzichtpunt over de stad Baku met onder andere het uitzicht op de een na grootste vlag ter wereld. (de grootste staat in Turkmenistan, misschien een reistip voor ons een volgende reis). Vanaf hier met een treintje (funicular) naar beneden en gegeten in een Azeri restaurantje met deze keer gevulde wijnbladeren en soort ravioli kussentjes. Hierna naar het hotel, tas ophalen en niet geheel onbelangrijk een pub opzoeken met Wifi zodat we PSV-Cambuur konden kijken op onze mobiel. Gelukt, en de 4-0 werd met een Efes bier ontvangen. Hierna in de supermarkt een aardige Iraniër tegengekomen die ons meteen uitnodigde bij hem thuis in Noord West Iran, maar of we dat gaan doen weten we nog niet. Eenmaal in de trein krijgen we een deja vu gevoel van onze vorige reis: de Transsiberië express. Lekker het spoor onder je laten gaan, een filmpje kijken op de laptop (Wolf of Wallstreet, bedankt Christel&Willem) en lekker slapen.

Dag 5: Maandag 22 september

Na een hobbelige nacht worden we om 7.30 ongeveer weer wakker en eten we ons meegenomen ontbijt op samen met een bakje thee met heet water uit de Samovar (Russische heet water tank in het rijtuig). We zijn ondertussen al in West Azerbeidzjan en bijna bij de grens met Georgië. De grenscontroles duurden bij elkaar zo’n 2,5 uur, maar we hebben geen haast, dus wat maakt het uit. In de trein komen we wederom 2 Belgen tegen die op 6 maandse reis waren en net waren begonnen. Eenmaal aangekomen in de hoofdstad van Georgië: Tbilisi uitstappen en kijken wat we moeten gaan doen. We hadden immers nog geen hotel geboekt en dus op zoek. Even de McDonald’s opzoeken voor een ijsje en met hun Wifi een hotel in de buurt vinden van de wijk Rustavelli. Het gekozen hotel is van een joviale excentrieke eigenaar die zo mee had kunnen doen in het Eurovisie Songfestival, in een trio met Gerard Joling en Gordon. Hierna de stad in en wat wandelen over de Rustavelli Boulevard. Wat lunchen en op weg naar de oude stad van Tbilisi. Bij schemering zijn we met een kabelbaan een heuvel op gegaan waar je een mooi uitzicht op de stad had. Hier staat ook een gigantisch beeld over wat men hier noemt: Moeder Georgië. Ook hier kwam de regen op gegeven moment met bakken uit de hemel zodat we op een terrasje zijn gaan zitten en lekkere Georgische verse wijn hebben gedronken voor 1,80 euro de liter. Niet dat alles hier zo goedkoop is, maar de lokale wijn is goedkoper dan druivensap zo lijkt het wel. Hier ook ons eerste vreemde eten van de vakantie op: want op het menu had Geert de gefrituurde Koeien-hersenen gevonden in een klei-pot dus dat moest dan ook maar even geproefd worden. Overigens smaakte dit prima en na deze overheerlijke maaltijd langzaam richting onze Big Gay Al om onze nachtrust op te gaan zoeken. Morgen weer een dag!

Welcome in Azerbeidzjan! (en Budapest)

Dag 1: Donderdag 18 september 2014

De tassen zijn gepakt en we zijn klaar om te gaan. Om 15.00 staat zus Ilse voor de deur en gaat het avontuur beginnen. Op Eindhoven Airport worden we uitgezwaaid door Wilma, Adriaan, Majid, Aïsa en Ilse uiteraard. Na twee uur vliegen en na een korte busrit zijn we bij ons hotel in Budapest aangekomen, naast het station Kobanya-Kispest. Onze hotelkamer had een fijn twee-persoons bad en deze konden we dus even lekker misbruiken, gewoon omdat het kan. Hierna een heerlijke Polenta gegeten (soort pap met mais en kaas) waarvan we zelfs de helft overhielden als doggybag. Hierna vroeg naar bed want de plicht roept vroeg de volgende morgen.

Dag 2: Vrijdag 19 september 2014

Om 5.00 staan we naast ons bed, om alvast aan het nieuwe tijdschema in Azerbeidzjan te gaan wennen. Om 5.30 op weg met de metro naar een Budapest badhuis. Lekker vroeg, dus alleen met de lokale Hongaren genieten van de verschillende baden en sauna’s. Even de stress van het werk er uit gooien! Hierna opnieuw de stad Budapest verkennen, voor Marleen de tweede keer en voor Geert alweer de vijfde keer. Maar Budapest verveelt nooit, dus altijd leuk om weer leuke nieuwe dingen te gaan doen. Marleen naar de kapper, daarna even lunchen aan de Donau (met onze lekkere bewaarde Polenta in de doggybag), daarna op naar de musea van de stad. Er was in het eerste museum een diploma-uitreiking bezig van de universiteit van Budapest. Leuk om blije mensen te zien in toga’s en trotse familie erbij. Hierna een wijntje op het terras en daarbij is Marleen al druk aan het schrijven in het vakantiedagboek gekregen van Marnix en Kim. Hierna nog twee museums bij Buda Castle en een toevallig chocolade-feest in de stad en daarna rustig op weg naar het hotel om de tassen op te halen en door te gaan naar de luchthaven van Budapest. Omdat we nog even cultureel wilde afsluiten zijn we maar gaan eten bij de lokale KFC. Waarom niet. Om 21:50 gaat onze vlucht vertrekken naar Baku in Azerbeidzjan.

Dag 3: Zaterdag 20 september 2014

Geen hotel deze keer, maar een turbulente vlucht van 3,5 uur om onze slaap te pakken. Om 1.20 Nederlandse tijd, ofwel 4.20 Azeri tijd komen wij aan in Azerbeidzjan. Paspoortcontrole en daarna wachten op de eerste lokale bus die pas om 7.00 blijkt te vertrekken. Is niet erg, want even bijkomen met een koffie op de luchthaven is zo gek nog niet. Deze bus was vrij leeg toen we vertrokken, maar onderweg stapten zoveel Azeri in dat we echt een volgestouwde bus kregen om de nieuwe ervaring compleet te maken. Om 7.45 aangekomen in het centrum van Baku, nog even wandelen door een rustige stad naar ons hotel, die we eigenlijk pas om 12:30 konden betreden. Na even wat overredingskracht (en wat Manats bijbetalen) mogen we er alvast in om op te frissen. Best nodig na zo’n lange reis. Hierbij zat inbegrepen een extra ontbijt, dus lekker smullen en daarna de stad in. Hierbij zijn we maar met ons slaperige hoofd een “walking tour” gaan doen (bekend uit de Lonely Planet boeken) waarbij we erg mooie dingen zagen in de stad. Het Fontijn-plein en de Maagden-toren waren de eerste hoogtepunten van deze mooie stad. Hierbij hadden we ook heel mooi uitzicht op een van de nieuwere bouwwerken in de stad: de “Flame Towers”. Vooral op de top van de toren hadden we erg lol met de bewaker die heel graag onze camera vast had om een reportage te maken. Hilarisch zonder dat je elkaar maar kan verstaan

. Hierna nog verder de stad doorgewandeld en onze treinkaartjes voor de volgende dag opgehaald bij het Centraal Station van Baku, zodat we de volgende dag zonder problemen kunnen vertrekken naar Tbilisi, in Georgië. De reden dat we maar zo kort in Azerbeidzjan blijven is trouwens te danken aan de man van de Azeri ambassade in Den Haag, voor velen nog bekend uit de Facebook berichten van Marleen. Hierna waren de voetjes van Marleen wel erg moe, dus zijn we naar het hotel gegaan om even op adem te komen en een Azeri biertje te nuttigen (wat erg leuk is aangezien ze ook hier bier verkopen in PET-flessen van 2,5 liter. Het is gewoon fris hier ). In de avond een Blini gegeten (gevulde pannenkoek) en lekker flaneren op de boulevard, zoals alle Bakoetjes doen op een zaterdagavond. Even aan de Kaspische zee uitwaaien totdat het weer tijd werd om ons bed op te zoeken. (eindelijk weer naar bed)

De laatste twee dagen Kazachstan

Op donderdagmorgen ging de wekker weer en een nieuwe dag was aangebroken. Vandaag was de dag voor de Groene Bazaar en de grote zoektocht naar lekker lokaal eten en leuke souvenirs. Eerst ben ik zelf weer gaan wandelen door de stad richting de grote moskee om eens het oostelijke deel van de stad te bekijken. Vele mooie gebouwen, vooral van de universiteiten en ook een mooi oorlogsmonument heb ik kunnen bekijken. Zo rond 13:00 had ik afgesproken met Massimilliano en Aigerim (zo heten de twee die ik dinsdag was tegengekomen) bij de grote Moskee. Hier even rondgekeken, maar niet te lang: ik had het immers al gezien en ten tweede werd het net "Prayer time". Geen goed moment om nog eens naar binnen te gaan.

Vanaf hier was het ongeveer 10 minuten wandelen naar de Zelyony Bazaar (Groene markt). Hier verkopen ze vanalles, van eten tot kleding tot souvenirs, alles. Maar onderweg zie ik je ook dat buiten op straat ook een grote verkoopshow is: Zittend in de sneeuw staan overal marktkraampjes met schoenen, kleding en eten en het is fascinerend om te zien hoe mensen op straat hun schoenen aan het passen zijn in de sneeuw. Hierna dus naar binnen gegaan en het doel was vooral souvenirs. Uiteindelijk kwamen bij een kraampje met een hele oude man die helemaal in tradiotionele kleding zijn waar stond te verkopen. Hier hebben we een praatje mee gemaakt met behulp van onze Aigerim die uiteraard vloeiend Kazachs spreekt. Het was een heel erg leuk samenzijn en omdat hij zo vriendelijk en vol wensen naar Italië en Nederland was voor onze vrienden, familie en het hele land, heb ik hier een mooie Kazachse muts gekocht en wat andere prullaria welke vooral gebruikt gaan worden onder de kerstboom in December. (stoffen paardjes en mini-tentjes).

Na het kleding en souvenir gedeelte zijn we naar de voedselmarkt gegaan. Een mega grote hal met allemaal groenten, kaas, vruchten, noten, kruiden maar vooral veel vlees! Heel veel vlees wat daar door de lokalen werd verkocht, voor je neus werd uitgebeend, voor je neus werd gefabriceerd tot worst (Kazu). Helaas mochten we hier geen foto's maken, maar wat waren Massi en ik toch in voor een BBQ Kazach-style. We hebben wat kaas gekocht voor onderweg en wat granaatappelsap gekocht wat erg lekker en gezond is. Hierna zijn zij weer naar hun hotel gegaan en ben ik naar het voetbalstadion van Almaty geweest. (FC Kairat). Hier nog wat nieuwe shirts en trainingsjack gekocht en nog wat metrostations bekeken. Heel erg leuk om ook het moderne Kazachse leven te zien in West-Almaty.

In de avond had ik weer afgesproken met mijn nieuwe vrienden en deze avond zijn we in een traditioneel Kazachs restaurant gaan eten. Hier wat lokale worst op (de Kazu), wat lekkere melk (paardenmelk en kamelenmelk, wat overigens beiden erg lekker is bij het traditionele eten) en we hebben de Kazachse rode wijn geprobeerd die boven verwachting nog erg goed was ook. Het was erg gezellig en het was opeens alweer 0:00 zodat we wederom maar eens afscheid moesten gaan nemen.

De volgende dag, mijn laatste dag in Kazachstan alweer, had ik weer met ze afgesproken in de middag om naar "Kak Tobe" te gaan. Dit is een gondola naar de stadsberg vanwaar je een heel mooi uitzicht hebt over de stad. Het is vooral in de zomer een fijne plek om de drukte van de stad te ontvluchten. Maar voor die tijd ben ik eerst nog even teruggegaan naar het voetbalstadion, want ik had een shirt gekocht met mijn naam in het Russisch en die kon ik pas deze dag ophalen. Leuk origineel souvenir. Hierna wilde ik op deze laatste dag ook nog even het Historisch Museum bezoeken en dit was dan ook mijn vroege middagprogramma. In het museum was het hoogtepunt de "Golden Man", waar een mythe over is geschreven dat deze strijder zonder gezicht, waarbij men niet weet of het een man of vrouw was, onoverwinnelijk zou zijn. Het harnas was compleet van echt goud en een replica van deze man of vrouw staat in het museum. De echte ligt veilig in een kluis.

Ook de zaal met het leven op het platteland was erg leuk om te zien met de tenten (Yurta's) en de zaal over modern Kazachstan was ook een welkome aanvulling op het museum. Na dit avontuur in het museum ben ik weer naar Massi en Aigerim gegaan om de berg te bekijken. Dit was vooral erg leuk: uitzicht bekijken, slappe verhalen vertellen, kleine dierentuin bezocht, wat wodka gedronken en vooral lol hebben over het diner wat we gepland hadden te eten op mijn laatste avond.

Het was alweer donker en om 20:00 echt al tijd om te gaan eten. Op het menu stond een speciaal traditioneel gerecht: Schapenhoofd. Dit wordt bij speciale gelegenheden gegeten en het leek ons wel wat om dit op ons laatste samenzijn te nuttigen. Na de vele grapjes over dit gerecht en vooral de spanning opvoeren bij Massi en mij kwam de ober opeens aan met zijn hoofd. Dit was toch even slikken en na het schieten van veel foto's en het drinken van wodka om moed te verzamelen zijn we er aan begonnen. We gooiden een muntje op en wie het juist had geraden mocht beginnen met het eerste deel: het oor. Ik had gewonnen (of verloren, hoe je het ook noemt) en mocht een hapje nemen,. Op zich niet verkeerd, alleen rare textuur. Hierna kwam het grote onderdeel en volgens Aigerim het lekkerste: de hersenen. De ober maakte het hoofd verder open en opeens hadden we alleen stukjes vlees op ons bord met daarin stukjes huid, neus, ogen, hersenen en het tweede oor. Liggend op een blaadje sla en wat uitjes voor de garnering. Bij hersenen won ik weer met de toss en mocht ik ook eerst een hapje nemen. Dit was wel echt lekker! Hierna kwam het meest rare: het oog. Omdat ik al twee keer was begonnen mocht Massi aan het oog beginnen. Hier wat grapjes mee gemaakt maar uiteindelijk: Hap! Ik kreeg ook een stukje en ik moet zeggen: dit smaakt ook erg goed. Hierna nog even wat gelachen, wat paardenmelk met wodka gedronken en vooral erg trots waren wij dat wij het gewoon hadden gedaan! We hebben samen nog wat gegeten en ik had een doggy-bag gevraagd om het mee te nemen naar huis. Misschien lust Marleen ook wel wat!

Hierna was het klaar en heb ik met mijn vrienden in hun hotel nog even een drankje gedaan en wat foto's en video's uitgewisseld. Het was een zeer aangename dag en vooral heel relaxed om zo de vakantie af te sluiten. We hebben afscheid genomen en om 1:00 ging ik naar mijn hotel terug. Even snel mijn kamer opruimen, even opfrissen en om 3:00 heeft mijn hotel-eigenaar Vladimir me op het vliegveld gezet van Almaty. Het was voorbij!

De vlucht ging best goed, vooral geslapen en op Schiphol werd ik weer opgehaald door mijn lieve vrouw. Na een koffie en het laten zien van de doggy-bag (Ja hij heeft de reis en de douane overleefd!) gingen we naar huis, richting Brabant en richting de Carnaval. Even uitrusten thuis en daarna PSV voetbal kijken in Deventer om mijn jetlag de baas te zijn is de beste remedie: gewoon actief blijven. Met een 2-3 overwinning op de Eagles ging ik voldaan weer naar huis. Einde vakantie, einde tijdperk ING Amsterdam en klaar voor de uitdaging bij SNS te Utrecht.

Leuk dat jullie zijn meegereisd met mij, foto's zal ik nog uitzoeken en een keer uploaden!

Da Svidania!

Paka!

Houdoe!

Alaaf!

Almaty / Medeo en Kirgizië

Op dinsdag 25 februari werd ik weer verrast door het ontbijt. Weer heerlijke pasta met een soort gebakken gehaktbal en nog meer van het traditionele eten. Maar daar ging het vandaag niet over, vandaag is de dag voor Medeo! Voor velen wel bekend de schaatsbaan waar velen Nederlanders hun (wereld) records hebben gevestigd in een bar verleden, want deze schaatsbaan ligt op zo'n hoogte en met zo'n speciale ligging dat de wind altijd je zou moeten gaan helpen.

Ik kwam aan op het busstation en het was eigenlijk prima met het lokale openbaar vervoer te vinden. Bus 12 heeft mij helemaal naar de hoogte van 1700 meter geholpen en dat was een prima investering van het geld en van de ochtend. Eenmaal aangekomen kwam ik een Italiaanse kerel tegen die samen met een vriendin die uit West-Kazachstan kwam die wel samen wilden gaan reizen. Zo gezegd zo gedaan. We gingen eerst naar Medeo, want dat is toch wel het hoogtepunt van een trip naar Almaty voor een Nederlander. Behalve dat het er erg mooi uit zag, hoefde ik me niet te wagen op het ijs: het was immers gesloten voor schoonmaak in verband met de vele sneeuw van de afgelopen dagen. Fijn: geen video's over Bambi Keuten.

Hierna samen met mijn nieuwe vrienden richting de kabelbaan gelopen, want vanaf Medeo kan je ook vertrekken naar het ski-resort Shymbulak met de gondel. Met deze kabelbaan hadden we een ontzettend goed zicht op de ijsbaan en ook op de bergen van Almaty. Eenmaal bovenaan de berg gekomen hebben we samen genoten van het uitzicht over de bergen, hetzij zonder ski's, want daar heb je weinig aan als je niet kan skieën. Na helemaal aan de top te zijn geweest, zijn we weer naar beneden gegaan. Beneden bij het resort konden we ook nog even de "tubing baan" proberen, want wintersport zonder sport is ook maar Oh Oh Tirol. Een leuke ervaring rijker gingen we weer op bezoek bij de kachel. Een paar bier en een vodka later waren wij echte vrienden geworden (Massimiliano heet hij) en na deze mooie dag gingen we weer naar beneden en terug naar Almaty. We hebben afgesproken om donderdag weer samen een dag door te brengen, dus hier komt vast meer over.

Na een welverdiend diner ben ik weer teruggegaan naar het hotel, deze keer helemaal te voet deze avond, want het is toch wel erg fijn lopen in de sneeuw met -20. :)

De volgende dag werd ik na het ontbijt netjes weggebracht door Vladimir naar het busstation. Vanuit hier ben ik vertrokken naar Bishkek, de hoofdstad van Kirgizië / Kyrgyzstan. Het was een mini-bus en deze vertrekt pas als hij vol is, dus na een uur wachten konden we eindelijk gaan. De weg naar Bishkek was erg mooi, we gingen langs vele besneeuwde bergen en op een kleine politiecontrole na, ging alles vlekkeloos. Eenmaal bij de grens aangekomen moest ik door de massa heen wurmen om mijn stempels te krijgen en toen ik ze eenmaal had was ik in weer een nieuw land: Kyrgyzstan. Er werd me al gewaarschuwd dat de minibus misschien niet zou wachten en dat bleek ook het geval. Ik stond alleen en verloren over de grens, nou ja alleen, ook met een andere oudere Kazachse dame uit mijn busje die ook niet verder kon. Na even onderhandelen in mijn beste Russisch heb ik maar een taxi genomen naar de stad en heb ik de arme dame gewoon gratis meegenomen. Mijn goede daad van deze vakantie is voldaan. Eenmaal in Bishkek Centrum aangekomen ben ik in het Nationaal Historisch Museum geweest en dat was een zeer welkome besteding van de tijd. Mooie beelden en afbeeldingen van de Sowjetunie, de opstand tegen de Russen, de oorlog van een aantal jaar geleden en ook het leven op het platteland in de tenten (Yurta) zoals ik ze ook heb mogen aanschouwen in Mongolië.

Na het museum ook even door de stad gelopen: het nationaal voetbalstadion bezocht (waar je gewoon binnen kon lopen) en de parken waar Bishkek bekend om staat. Hierna een reuzenrad genomen die direct uit de jaren 50 zou kunnen komen een lekkere wandeling door de sneeuw gemaakt. Hierna vond ik het wel weer welletjes om terug te gaan naar Almaty. Na mijn ervaring met de grens aan de ene kant nu maar gewoon een taxi genomen naar de grens aan de andere kant om gewoon te voet naar Kazachstan te gaan en dan verder te zien. De grens zelf was een belevenis: een mierenhoop van mensen, die allemaal met veel goederen de grens over willen. Mensen die weggestuurd worden ivm visa of paspoorten die niet geldig zijn (met geweld aan toe). Allemaal een zooitje ongeregeld, maar het lukte me gelukkig prima om Kazachstan voor de tweede keer binnen te geraken. Eenmaal in Kazachstan een "shared taxi" genomen naar Almaty met deze keer een luxe Mercedes, want soms wil je ook wel eens wat luxe. (er was ook weinig andere optie moet ik eerlijk bekennen)

Eenmaal in Almaty aangekomen heb ik op het busstation nog een lokale pub bezocht en dat was erg gezellig. Samen met wat lokale Kazachen proberen te converseren en wat vodka, bier en foto's later kwam mijn vriend/hotel-eigenaar Vladimir me oppikken om naar "huis" te gaan. Hierna sloten we af met een interessant gesprek over de geschiedenis van Kazachstan (met daarbij een grote haat voor Lenin) en over mijn trip naar Bishkek.

Eind goed al goed, ik zit weer lekker in mijn eigen hotel. Morgen weer een nieuwe dag, deze dag ga ik weer samen op pad met onze Italiano. We zien wel weer wat dit gaat brengen.

Da Svidania!

Geert

Ps. Nog steeds geen Borat gezien.

Aankomst in Almaty (Kazachstan)

Hier ben ik dan weer! Mijn eerste dag in de diepvries van Kazachstan zit er al weer op. Vanmorgen om 3:00 lokale tijd kwam ik aan op Almaty Airport en daar stond mijn pick-up Vladimir al klaar om me naar het hotel te brengen. Na de eerste kennismaking met de sneeuw en een paar sneeuwballen naar auto's gooiend verder, vertrok de auto naar het leuke Guesthouse Sadovaya. Het hotel heeft maar 3 kamers, maar eigenlijk zijn het meer studio's met een eigen woonkamer, slaapkamer, badkamer, etc. Na even bijkomen van de reis en nadat het thuisfront even was gebeld, was het tijd om te gaan slapen om 5:00 lokale tijd.

De volgende morgen werd ik om 10:30 wakker en het ontbijt stond beneden al klaar. Pasta met wat gehakt, wat groenten en wat brood: ofwel prima geregeld. Hierna ben ik zelf de stad gaan verkennen. Ik heb met behulp van de Lonely Planet "Central Asia" een walking tour uitgestippeld langs alle mooie gebouwen en bezienswaardigheden van de stad. Begonnen bij het plein van de Republiek waar een mooi monument stond ter ere van de opstand tegen de Sovjets in 1986. Op dit plein zijn in het verleden vele slachtoffers gevallen, misschien wel vergelijkbaar met Kiev op dit moment in de Oekraïne. Hierna via de hoofdstraat Dostyk langs het Paleis van de republiek en het niet te missen hotel Kazakhstan met een mooie Sovjet-uitstraling waar je van moet houden. Verder ben ik doorgeploeterd door de sneeuw naar het oude parlement wat nu dienst doet als Technische Universiteit richting het Panfilov park, waar een ontzettend mooie kathedraal staat. Deze Zenkov kathedraal heeft ook wel wat weg van de Basil's kathedraal in Moskou, maar deze lag er nu zo mooi bij tussen de besneeuwde bomen in het mooie park.

Daarna eens de hoofd winkelstraat (Gogol) doorgekuierd, waar we ook helaas de commercie volop aanwezig is (McDonalds, Burgerking en KFC) maar waarop ook velen lokale mensen een wandeling maken door de kou. Overigens was de temperatuur al flink aan het dalen: in de ochtend begon ik met -5 en gaandeweg nog voor de avond viel was het al -10. Brrrr. Na de hoofdstraat heb ik de plaatselijke Moskee ook een bezoekje gebracht. Een ontzettend mooi gebouw en vooral ook mooi om te zien dat de religies gewoon goed naast elkaar kunnen leven in Kazachstan. Een raar momentje was wel toen een Islamitische man een heel gesprek met mij begon aan te gaan in gebrekkig Engels van zijn kant en in gebrekkig Russisch van mijn kant. Wat ik er volgens mij van begreep is dat hij mij de registratie van de Kazachse moslims wilde laten zien en dat er maar 1 god is en dat is Allah. Volgens mij wilde hij me bekeren tot de Islam. Poging was uiteraard niet gelukt, al heb ik hem wel medegedeeld dat ik respect heb voor alle geloven.

Hierna ging ik verder wandelen richting het grote busstation en treinstation van Almaty. Vooral bij het busstation was het een drukte van jewelste en was het moeilijk navigeren tussen alle Kazachen door. Het treinstation was daarentegen wel erg leuk om te bezoeken: de trein naar Astana (de hoofdstad van Kazachstan) stond op het punt van vertrekken en ik heb op het perron de mensen uitgezwaaid. Ik moest meteen weer denken aan het treinavontuur wat ik samen met Marleen heb mogen meemaken in Siberië, alleen met verschil dat iemand de diepvries opeens wel erg hard liet draaien, want het ging alweer richting de -15 graden. Hierna met de metro teruggereisd richting de halte bij Hotel Kazakhstan waarbij ik mee kon maken hoe mooi de metro hier is. Deze is vrij nieuw en zo modern opgezet dat het leuk is om te verblijven. Ik ben dan ook een aantal haltes uitgestapt om de architektuur van de stations te bekijken. En tevens om op te warmen.

Hierna even lekker gegeten, het was immers alweer 21:00 hier en daarna richting het hotel waar ik nu dus ook mijn verhaal aan het tikken ben. Overigens is het zo vreemd dat de lucht zo snel koud wordt, want op het moment van schrijven is het hier nu -19 graden buiten. Het werd mij ook verteld door een Kazachse student die gelukkig wel Engels sprak dat het in Februari de ene dag +5 en regen kon zijn en een dag later -20. Landklimaat ten top. Ik merk het in ieder geval.

Morgen ga ik naar de Medeu, de grote schaatsbaan van Almaty waar vroeger vele wereldrecords door o.a. de Nederlanders zijn geschaatst. Niet dat ik zelf zo'n held op de ijzers ben, maar misschien ga ik het nog wel proberen. Jullie zullen het vanzelf horen!

Groetjes voor allemaal uit Almaty! (en een dikke kus voor mijn vrouw die nu alleen thuis zit)

ps1. Ik heb nog geen Borat look-a-likes gezien

ps2. Ik heb ook nog geen Borat zwembroeken (Mankini's) mogen aanschouwen, maar misschien dragen ze die onder hun bontjassen.....